1e wedstrijd EK 2014, verreden in montalieu frankrijk 7 en 8 juni

EK trucktrial, eerste wedstrijd 2014, verreden op 7 en 8 juni in Montalieu, Frankrijk

één van de hoogtepunten van de wedstrijd welke verreden werd in het zuid Franse plaatsje Montalieu vercieu is de immer ‘s avonds gehouden rondrit door het dorp waarbij alle deelnemende teams en hun wedstrijd trucks onder luid applaus van de in grote getale aanwezige menigte, zich voorstellen en het dorp verdieselen. Na dit defilé rijden de teams naar het wedstrijd terrein alwaar zij getrakteerd worden op diverse in het frans gehouden speeches en dankbetuigingen aan de sponsoren, daarna krijgen de teams een heerlijke frisse rosé aangeboden en wordt het weerzien van de strijdmakkers na de winter weer gevierd.  Na een pauze van een jaar waren wij, mijn zoon Dave en ik ook weer aanwezig om te starten in een nieuwe ronde EK trucktrial . Een pauze jaar is eigenlijk niet het goede woord, wij hebben absoluut niet stil gezeten, integendeel. We hebben ander transport gerealiseerd en de magirus behoorlijk onder handen genomen. Vooral hebben we technisch aanpassingen en verbeteringen gerealiseerd, maar ook hebben we de achterbak geheel verwijderd en een compleet nieuwe en lichtere bak, zeg maar plateau gemaakt.

Binnen het team hebben we ook wat veranderingen doorgezet, met name op het gebied van communicatie. Door de opgedane wedstrijdervaring van Dave begint hij een goed inzicht te krijgen in en van de mogelijkheden, we hebben dan ook afgesproken dat ik als rijder veel meer naar hem ga luisteren, niet alleen tijdens het rijden maar ook wat betreft de routing door het parkoers. En het aller belangrijkste wat we hadden afgesproken is: We rijden zo goed mogelijk en daarbij willen we een hoop lol hebben. Dit laatste schoot er bij mij nog wel eens in. Het reglement van de EK is ook weer eens veranderd, zo zijn er nu nog maar vier klassen: 2 assen, 3 assen, 4 assen, en proto, door veel auto,s van een klasse bij elkaar te mixen voegen ze om het eerlijk te houden een handicap bij, een factor. De factor bestaat uit een som van breedte x lengte x overhang, deze overhang is de afstand van de vooras naar de voorbumper. Uit deze berekening komt een getal welke dan weer vermenigvuldigd wordt met het aantal behaalde strafpunten. Zo is onze factor uitgekomen op 0.8685 , terwijl het hoogste factor getal in onze klasse 0.9460 is, Dit betreft een Zil uit de vroegere S3 klasse Dus doordat deze Zil wat voordelen blijkt te hebben op onze auto qua maten hebben zij enige handicap, of dit nu allemaal even zwaar meeweegt in de eind uitslag is nog te bezien, de praktijk zal het leren. Ook rijden wij dit seizoen weer in groepen, dat wil zeggen dat er van elke klasse een auto in een groep geplaatst wordt, met deze groep rijd je het hele weekeinde tot zondagmiddag samen, de zondagmiddag wordt dan gebruikt oom alle trucks uit dezelfde klasse ij elkaar te voegen en weer even als vanouds met elkaar te laten rijden, ook weer gezellig

zaterdag

Op zaterdag was de rijders bespreking en groepen indeling om negen uur gepland, maar zoals gewoonlijk begon deze weer een half uur later, ze leren het nooit. Nadat het hele circus was opgestart en alle groepen hun weegs hadden gevonden reden wij naar onze eerste sectie, hoe toepasselijk, sectie 1 om te beginnen. We hadden er zin in, wel enigszins gespannen, we hadden namelijk onze nieuwe achterbak nog nergens uitgeprobeerd, en daar deze nu op een geheel andere manier bevestigd was dan onze oude bak waren we wel nieuwsgierig hoe deze zich zou gedragen op onze zeer bewegelijke auto. De sectie was prettig om te beginnen, de hindernissen waren niet al te extreem en goed te doen. Daar er geen andere truck meereed in onze groep van in de buurt komende afmetingen van onze magirus kan je weinig afkijken en dien je je een geheel eigen route en plan te bedenken. Dit geeft een hoop rust voor ons. Wij mochten als vierde starten, het plan dat we hadden gemaakt konden we goed uitvoeren,Even probeerde een steentje van 3 ton roet in het eten te gooien maar deze had niet gerekend op de ongekende mogelijkheden van onze magirus, met de achterwielen spartelend in de lucht en een kei van 1,5 meter doorsnee tussen zijn benen wist de magirus op zijn voorbenen vooruit te krabbelen en zich zo te bevrijden van deze pain in the ass . Dat wij zo de steen voor deelnemers na ons  een beetje vervelend hadden neergelegd kon ons dan weer weinig schelen. Verder kwamen we deze sectie goed door, en zo reden we ongehinderd en euforische het uitgang poortje door. De euforie kwam hoofdzakelijk door het gedrag van onze magirus, wat een genot deze andere achterbak, wat een weelde, dit plateau volgt het vervormen en torderen van het cassis en is niet meer zo onberekenbaar als de oude uitvoering, hij is ook iets smaller en is net zo breed als het loopvlak van onze banden, dit is reglementair Ook het aantal behaalde strafpunten in deze sectie was naar onze mening ver binnen de marge.

Sectie 10

De volgende secties van deze dag reden we soepel door, we hoorden zelfs tot twee maal aan toe dat we een sectie als beste gereden hadden ten opzichte van voorgangers. In een sectie werden we gediskwalificeerd omdat we met de bak over het begrenzings lint van de sectie kwamen, koste ons wel een berg strafpunten, maar niet verslappen, en weer zo goed mogelijk verder rijden de laatste sectie voor deze dag was sectie 10, toen we daar aankwamen was er nog een wagen aan het rijden van een andere groep, en er stonden er nog twee klaar die nog moesten rijden. De laatste wagen van de andere groep was een Mercedes 6×6 uit onze klasse, bij het tweede poortje reed hij zijn stuurstok doormidden en moest geborgen worden, dit duurde al met al een klein uurtje dus tegen zessen konden wij eindelijk aanvangen met het verkennen van de sectie. Wij moesten als laatste starten van onze groep dus tegen zevenen waren wij eindelijk aan de beurt. De sectie bestond niet uit veel uitdagingen, veel rotsen en steen maar goed te doen. De eerste twee poortje namen we probleemloos, wel wat improvisatie maar daar zijn we nu blijkt heel goed in. Het derde poortje stond omhoog tegen een helling van stenen schollen op. De eerste route die we namen bleven we hangen, een te grote opstap van een schol tegen de vooras. De route iets naar rechts verlegd en langzaam kropen we omhoog. Daar het gevaar bestaat bij deze passages dat je blijft hangen is het soms wijs om wat gang te maken zodat de truck over de eventueel uitstekende stenen heen schuift. Zo ook hier gang maken en de magirus wist zich met horten en stoten  naar boven te werken. De vooras bevond zich bijna boven, we waren al aan het overleggen welke kant we zouden opgaan als we boven waren toen de voorwielen ergens tegen aan stuiterde en zo de magirus in zijn geheel naar rechts deed bewegen. De truck stuiterde een halve meter naar rechts en bij het neerkomen begon de wereld welke wij zagen door de ramen te draaien. Heel langzaam maar zeker begon de wagen naar rechts te kantelen, steeds verder, er was geen houden aan, er viel nix te corrigeren . Tijdens het kantelen schoot de deur van Dave los en deze kreukelde zich tussen magirus en stenen ondergrond op. De magirus bleef liggen net over zijn zij heen, een klein beetje op zijn kop. Dave was een heel klein beetje in paniek, maar ook meteen al boos en onder het slaken van diverse godverdegodvers heeft hij zijn gordel losgemaakt en wist door het dakluik de weg naar buiten te vinden. Ik had toen de motor al gestopt door de net geïnstalleerde motor noodstop in te drukken en toen Dave weg was heb ik me gedraaid en mijn gordel losgemaakt, ik kon via het raam van mijn deur eruit klimmen, Dave was al op de truck geklommen om zijn oude vader er uit te helpen. We werden meteen door het rode kruis opgevangen en nadat wij ze gerust gesteld hadden dat we nix mankeerde werden vervolgens opgevangen door Jörg, de commissaris van deze sectie. Bij Jörg heb ik al eens eerder op zijn kop gelegen, en daar refereerde hij zich verontschuldigend  aan. Het is natuurlijk nooit de schuld van de commissaris, altijd van de rijders. Nu is het in zo’n geval zaak dat de auto weer op zijn zes benen komt te staan, dus schrik en frustratie even opzij zetten en bergen de boel. Er stond al een grote graafmachine met kettingen klaar en deze hebben we aan de vooras bevestigd. Zo kon de graafmachine hem weer rechtzetten en de sectie uit tillen. Nadat de truck weer op het droge stond konden we de schade opnemen. Behoorlijk, we schrokken er van en het huilen stond ons nader dan het lachen. Het aller belangrijkste is dat we er zelf zonder kleer scheuren vanaf zijn gekomen, de rest is maar materiaal.Dave en ik hebben elkaar even omhelst en even gevloekt, maar ook gerelativeerd. Een wijs man heeft eens tegen mij gezegd, “het gaat er niet om wat er gebeurd, het gaat er om hoe je er mee omgaat” en dat is de weg.

doorgaan

Na dat we door vele mensen begripvol waren benaderd was het tijd om even op ons zelf te zijn en het gebeuren door te spreken.de magirus de magirus gelaten en lekker Samen naar het renners kwartier gelopen, konden we onderweg even lekker praten. Ik had ons kamp al ingeseind wat er gebeurd was zodat deze niet te erg zouden schrikken als ze ons lopend zouden zien aankomen Halverwege kwam mijn geliefde Wilma pipi ons al tegemoet om  ons bij te staan, en in het kamp aangekomen hebben we het hele verhaal tegen mijn ouders en grootste fans verteld. Dave en ik diende te beslissen wat we gingen doen. Als eerste de magirus terughalen naar ons kamp en dan eens bekijken wat we konden doen. Dave was met mijn service bus naar Frankrijk gereden, en nu kwam deze bus waarschijnlijk wel heel er van pas, met de bus zijn we naar de magirus gereden, extra olie mee want er was een hoop uit gelopen op zijn zij. Olie bij gevuld en kijken of het beestje nog wilde leven, eerst de motor op de startmotor rond zonder te starten. Gelukkig had de motor geen olie boven de zuigers gekregen waardoor de motor zou kunnen blokkeren, maar dit was niet het geval, hij sloeg zonder problemen aan en draaide weer als een zonnetje. Alles functioneerde ook dus we konden op eigen kracht terug naar de basis. Op de basis hebben we alle goed bekeken en gerelativeerd ,de schade is aanzienlijk maar ook repareer baar. Dave en ik hebben er samen behoorlijk over gepraat, het is toch wel wat emotioneel wat je overkomt, en het is niet eens het omvallen, maar meer de deceptie van ons harde werken aan de truck van te voren, in een paar seconden is je vele werk naar de maan, en dat doet soms behoorlijk pijn en frustreert, wij zijn een team die alles zelf doet dus ben je er dan ook emotioneel meer bij betrokken. Maar we  besloten om de boel te gaan repareren om de volgende dag weer mee te kunnen rijden We hadden tenslotte alle ingrediënten in huis om dat te kunnen doen. Goed werklicht van de MAN, een bus vol gereedschap, las apparatuur takels e.d, en bovenal ondersteunende fans en dierbaren in ons kamp voor de verzorging. Om twee uur ’s nachts waren we klaar met de reparaties en kon de magirus weer de toets der kritiek doorstaan De rechter verfrommelde deur gedemonteerd en de opening voorzien van strip en plaat om enige bescherming te bieden. De achterbak gedeeltelijk gericht en gerepareerd, rechter voorspatbord in vorm gemaakt Alleen nog wat olie niveaus nakijken en voorband wat lucht bij .Wij en de magirus waren er weer klaar voor.

Zondag, the day after.

Na een korte maar goede nacht reed ik om acht uur al naar een technische commissaris om een goedkeuring te verkrijgen om weer mee te mogen rijden, toevallig was dit onze favoriete commissaris Jörg, deze was hartstikke blij dat we er weer bij waren en vond de reparaties oké. Terug naar het kamp, even ontbeten en om negen uur waren we bij de eerste sectie om deze te verkennen. Een minder makkelijke sectie, veel schuin ,hoog en klein. Sowieso lastig om op zondag mee te beginnen, en na de ervaring van de vorige dag een extra handicap. Maar daar dien je doorheen te gaan, anders zou het kunnen blijven hangen. Gespannen reden we de sectie in, beide  meer gespannen dan anders, maar we reden onze route, improviseerde nog wat waardoor we een extra poortje reden, en kwamen weer heelhuids uit het bijna onmogelijk neergezette uitgangs poortje. Zo dat was de vuurdoop voor deze dag, en weer grote euforie, wij hadden het geflikt! De rest van de proeven verliep wisselend, sommige beter als de andere. In een proef kregen we beide een beetje angst, erg schuin op een helling, losse grond, diepe afdaling naast ons, maar toch, we hebben hem gereden. In de middag weer met onze eigen klasse gereden, door het aantal trucks van acht stuks in twee groepen verdeeld. Aan het einde van de middag, tegen haf vijf kregen beide groepen beide een sectie. Inmiddels was de temperatuur opgelopen tot 37 graden, met volle zon. Toen ik jan borzym van de ander groep bij het tegenkomen voorstelde om met zijn alle nog één sectie te rijden was hij hier meteen voor, we zaten er allemaal een beetje doorheen, vermoeidheid met hitte. Nadat we de ander rijders van de groep met dit voorstel confronteerde was iedereen het bijna mee eens, één team had geen mening Dus wij dit op het bureau gemeld, dit veroorzaakte op de valreep nog even behoorlijke opschudding. Zeldzaam heb ik zo’n paniek bij de leiding gezien. De groepen werden bij elkaar gehaald en blafferig mede gedeeld dat er tot zes uur gereden diende te worden anders werden we gediskwalificeerd, Dan ben ik al snel klaar met de leiding en wilde al uit me zelf opstappen, maar ik liet mij door de altijd zalvende Phillip paus dem hanfbachtal tegen houden Nu onderschat de leiding elke keer weer de kracht van de voormalige S4 klasse, zeker die van de oud gediende, waar ik mij ook toe mag rekenen. Wijn zijn zoals dat zo mooi gezegd wordt een echte “pain in the ass” Na wat gebakkelei en gezeur over en weer hebben we met zijn allen nog een sectie gereden, waardoor we alsnog rond zes uur klaar waren. Mijn zoon Dave en ik hebben een vijfde plaats behaald, van de acht deelnemende trucks in de 6×6 categorieWe kunnen terugzien op een fantastische wedstrijd, we hebben goed gereden, gemaakte afspraken goed uitgewerkt. Dave heeft zich ontpopt als een goede bijrijder waarop ik veel kan terugvallen en ik durf hem steeds meer te vertrouwen, maar het mooiste is dat we elkaar nog beter hebben leren kennen en mooie emoties met elkaar hebben doorgemaakt, en dat laatste is eigenlijk het meest mooie van het hele weekeinde

Ron van gemeren

Juni 2014