Vrijdagmorgen rond acht uur reden we weg uit Wormer voor een vierhonderd kilometer lange tocht naar het noord Franse plaatsje Thiembronne, in de buurt van Calais. Dave, mijn zoon en bijrijder, en “Pipiâ€Wietske mijn vriendin en tevens onze geestelijke en lichamelijke verzorgster waren ook aan boord van de trouwe Renault G300.
Op het circuit De La Valaine werd de vijfde en voorlaatste wedstrijd van het EK trucktrial 2012 verreden. Je zou het bijna een thuiswedstrijd kunnen noemen, meestal zijn de afstanden die we moeten rijden om bij een wedstrijd te komen zo rond de zeshonderd kilometer, tenminste dat zijn dan de minste afstanden. De wedstrijden in Oostenrijk zijn zo rond de duizend of meer en daar ga ik dan ook niet heen. Afgezien van de afstanden en bijbehorend brandstof verbruik moet er in Oostenrijk ook nog maud, dat is tol voor het berijden van de autosnelwegen betaald worden, en dit is voor auto,s die meer wegen dan 12 ton zo rond de vijfentwintig eurocent per kilometer
Maar nu gingen we dus naar Frankrijk, zonder tol wegen en gewoon in een dag te rijden, en bovendien een wedstrijd op een nieuw terrein. De reis verliep prima en nadat we de autosnelweg verlaten hadden, reden we na een  twintigtal kilometers over mooie en steeds smaller wordende noord Franse binnen wegen richting het plaatsje Thiembronne. Even hiervoor kwamen we de eerste bordjes tegen die ons de route wezen naar het renners kwartier. Op een pas gemaaid maïsveld zagen we verderop in het midden van het veld al trucks van andere teams staan. Ons was nu niet helemaal duidelijk hoe we daar komen konden, we zagen wel sporen door het veld maar om nu zo maar een maïsveld in te rijden met een twintig ton zware combinatie… Navraag bij een franse vrouw leerde ons dat we een landweggetje moesten inrijden om er te komen. Kortom na een hoop gedoe, Magirus afladen, vastzitten met de Renault, magirus ervoor zetten reden we naar een mooie plek. Ons gemeld bij de organisatie en ingeschreven, daarna olie peilen van de lekkende naafreductie op niveau gebracht en toen was het tijd voor de inwendige mens.
Pipi had heerlijke nasi gemaakt en zo zittend in een maïsveld met eten en een biertje voelde we ons als god in Frankrijk. Om zeven uur was er een voorstellings ronde door het dorpje en aansluitend kregen we net als in Montalieu een mooie franse toespraak gevolgd door een heerlijk aangeboden wijntje op het wedstrijd terrein welke zich ongeveer een kleine kilometer vanaf het renners kwartier bevond. De organisatie hier is trouwens dezelfde als die van Montalieu
zaterdagmorgen om negen uur diende we beneden te zijn voor een korte rijders bespreking. Het rennerskwartier was gelegen op een kleine kilometer vanaf het terrein waar de secties waren, te bereiken door een klein asfalt dan wel gravel pad naar beneden. Doordat het wedstrijd terrein betrekkelijk klein was werd ons gevraagd om bepaald wegen wel en niet te gebruiken ivm het in rijke getale te verwachte publiek, die in speciaal voor hun uitgezette vakken konden bewegen zodat zij niet tussen de wedstrijd wagens doorliepen. Vanuit deze vakken hadden zij een goed zicht op de uitgezette secties.
De volgende sectie was er echt een van het formaat zakdoek, zowel Dave als ik konden geen enkel logische route bedenken. Als eerste moesten we de sectie in met geen enkel idee wat, en waar we iets gingen doen, nu hebben we wel meer goed gereden terwijl we alles improviseerde dus met dit vertrouwen reden we de sectie in. Na de ingang konden we één poortje nemen, toen we die door waren vonden we een manier om er achteruit een andere te nemen, en zo zijn we de sectie door gekluund met een strafpunten resultaat welke zelfs op Prinsjesdag niet zou misstaan. Na deze postzegel werden we naar een sectie gedirigeerd welke het tegenover gestelde was van de vorige, ruimte waar je in zou kunnen verdwalen, en één van de weinige secties met een vlak terrein. De poortjes stonden ook niet al te moeilijk, kortom een verademing, Dave had grotendeels een plan bedacht en de uitvoering ging ook prima.
Nadat we met veel geweld over een paar shovel banden waren gestuiterd reden we via een één meter diepe plas naar de uitgang. Doordat de remmen onder water waren geweest en dus nat waren geworden is het zaak om tijdens het rijden de remmen te activeren en zo warmte te ontwikkelen waardoor ze drogen en weer serieus hun taak kunnen vervullen. Op naar de volgende sectie, toen ik tijdens het droog remmen van de remsegmenten bemerkte dat de remdruk weg viel. En de volgende sectie was weer tegen de berg op en af, we hadden de remmen wel even nodig. Gelukkig starten we als laatste dus met een noodgang terug naar het renners kwartier om remvloeistof bij te vullen en het systeem te ontluchten We waren precies op tijd terug om de sectie te rijden , maar omdat we deze niet echt goed bekeken hadden omdat we naar boven waren geweest reden we deze nu niet zo dat je zegt “tjee, wat goed†een beste partij strafpunten was ons deelDeze zaterdag hadden we zeven secties verreden, met wisselend succes.
Toen we na het eten en de reparatie van een lekkende remslang onze verreden koers evalueerden, hadden we wel door dat we beter zouden moeten rijden wilden we winnen van onze enige concurrent, het franse team Alsace trucks hijgde in onze nek, en verliezen van deze sympathieke nieuwkomers konden we ons natuurlijk niet veroorloven.
Zondag morgen, negen uur diende we bij de ons toegewezen sectie te zijn, de tweede dag is de dag van het in klasse rijden, en aangezien we maar met twee wagens in onze klasse reden konden we snel beginnen. De eerste sectie deze zondag gingen we als tweede in, we zagen hoe Francis Wey van het franse team zijn Mercedes moeiteloos door poortjes heen stuurde waarvan ik dacht dat deze onneembaar waren. Raak ik het gevoel met mijn truck dan kwijt, terwijl mijn truck veel meer en schuiner kan dan zijn veel te stijf gebouwde en veel zwaardere Mercedes. Nadat wij de sectie betraden hadden, en ook wij de door mij onmogelijk te nemen poortjes doorreden zonder veel problemen kwamen we tenslotte voor een poortje te staan in een verkeerde positie, door het meermalen heen en weer manoeuvreren en doordat ik zeg maar als een briesend paard achter het stuur zat om de magirus te dwingen datgene te doen wat ik wilde, hoorde ik Dave niet zeggen dat we nog maar één wissel hadden, en zo doende de sectie niet meer uit konden komen. Laat ik het zo zeggen, ik was enigszins van mijn à propos, er waren mensen die hun paraplu opstaken omdat ze dachten dat ging onweren, inclusief bliksem en donder. Bij de volgende sectie was de lucht weer opgeklaard en toen onze concurrent door een wederom door mij onmogelijk gehouden poortje zijn Mercedes te ruste lag op zijn kant, verdwenen de donkere wolken helemaal. Het spel win je nu eenmaal doordat je tegenstander meer fouten maakt dan jezelf. Dus hier kropen we weer een beetje omhoog in het klassement en konden we onze kleine voorsprong iets vergroten. De rest van de dag reden we soms wat minder en soms wat meer, tot de laatste sectie.Onze franse vrienden reden hier als eerste, en hij liet sowieso een poortje liggen welk Wij met een trucje wel konden nemen.nbHet franse team bakte er niet veel van, wij hadden een
veel beter plan. Nadat wij de sectie inreden en het voornoemde poortje namen, een poortje tegen een helling op, doorrijden en dan proberen de achterkant van de truck te laten wegglijden, merkte ik dat de magirus flink begon in te houden. Wederom het brandstof probleem wat ons weer parten speelde en welke wij al eerder niet hadden weten te traceren. Waarom speelde dat juist nu op, daar waar wij de definitieve afmaker konden scoren. Nadat we de Magirus weer aan de praat hadden weten te krijgen en we ons opmaakte om een volgend poortje te nemen viel de motor helemaal stil. Met kunst en vliegwerk wisten we de onwillige truck nog het uitgangs poortje uit te krijgen. Het zou er allemaal om hangen, wie eerste en tweede zou zijn, ik had er niet zo,n goed gevoel over.
De prijsuitreiking, welke nooit op het vermelde tijdstip begint werd nu nog verder uitgesteld. We kregen de mededeling dat er een ongeluk was gebeurd, maar niet de details. Tijdens het oplezen van de plaatsen bij de S4 werd medegedeeld dat Francis Wey, de bestuurder van ons concurrerende team een ongeluk had gehad en op weg was naar het ziekenhuis,. Wij hadden wel de eerste plaats, maar het ongeluk van deze man wierp wel een schaduw over de eigenlijke bij behorende feest stemming. Later hoorde we dat Francis in coma lag aan de beademing, hij was op weg naar de prijsuitreiking met zijn zo geliefde quad over de kop gevlogen en zonder helm met zijn hoofd op de grond gekomen. Inmiddels gaat het weer beter hebben we vernomen.
Ron van gemeren,
september 2012.