2e wedstrijd verreden in Montalieu, Frankrijk op 11 en 12 juni
De wedstrijd gehouden in het plaatsje Montalieu 50 km ten oosten van Lyon mag je als Truck-trialer niet missen. Als het even kan zal ik dan ook aanwezig zijn. Al is het alleen al voor de perfecte organisatie en het enthousiaste franse publiek
Dit begint al op vrijdagavond bij de voorstellingsronde in het dorpje zelf. Alle deelnemende trucks rijden dan achter elkaar aan door het pittoreske dorpje om onder luid kabaal van ronkende motoren en dampende diesels het plaatsje vol te diezelen. Sluiers van zwarte rook hangen dan over de village-rue.  Maar de massaal toegestroomde bevolking deert dit niet, zij willen de mastodonten die elkaar gaan bestrijden aanschouwen, ruiken en voelen. Op het dorpsplein worden de vuur en rookspuwende draken aan het enthousiaste publiek voorgesteld om hierna volgas en hangend aan hun toeters het dorp achter zich te laten. Dan trekken de gladiatoren van  de truck trial naar het terrein van ‘’centre 4×4 de la Vallee Bleue’’ alwaar zij de onvermijdelijke toespraken dienen aan te horen . Net wanneer de aandacht definitief verslapt weten de toesprekers er een einde aan te breien en de trucktrailers met hun gevolg een uit melkflessen met weide hals de zo begeerde rosé te schenken. Deze traditie is er al zolang ik bij deze wedstrijden in Montalieu aanwezig mag zijn, ik denk bij elkaar een jaar of 12.
Samen met mijn broer Wil, mijn zoon Dave en zijn aanhang Mirte zijn wij op woensdag avond ervoor vertrokken naar het zuiden. Helaas konden onze vader en moeder niet aanwezig zijn, ze waren al eerder teruggekeerd uit Frankrijk vanwege een gal aanval bij mijn vader. Deze lag nu in het ziekenhuis , waar hij na een paar dagen flink op knapte. Maar helaas konden mijn grootste fans niet aanwezig zijn in Montalieu. Onze reis verliep voorspoedig zodat wij op donderdagavond rond acht uur op het rennerskwartier arriveren. Onze ‘’vaste’’ plek is al gedeeltelijk bezet, maar er is nog ruimte genoeg om onze combinatie neer te zetten en zo ons kamp op te slaan en af te laden. Jan Borzym, collega uit de S4 zou ook komen. Maar een toen wij ons een 100 km voor Montalieu bevonden belde jan mij op met de mededeling dat hij met pech in Frankfurt stond en het zag er naar uit dat hij niet kon komen. Nu waren wij de enige wagen in de S4 klasse, dat wil dan zeggen dat we voor spek en bonen zouden meerijden want in het reglement staat dat er minimal twee wagens nodig zijn om een competitie te hebben. Om toch twee wagens, startnummers te hebben konden wij een dubbelstart maken. Dat wil zeggen dat mijn broer, normaal bijrijder bij mij, ook plaats kon nemen achter het stuur. En samen met Dave en mirte als bijrijders zouden we dan twee teams hebben en zo toch een competitie hebben, Dave en Mirte waren enthousiast en indien er geen andere deelnemer in de S4 zou melden bleef dit plan van kracht. Via een commissaris hoorde ik dat er waarschijnlijk een nieuw Frans team zou komen, dan zou alles bij het oude blijven. In de loop van vrijdag zagen we inderdaad een oplegger met een Mercedes 6×6 het rennerskwartier binnen rijden. Het bleef evenmin toch wel spannend want de Mercedes zou nog afgekeurd kunnen worden bij de keuring, of als het helemaal nergens op leek bij de proto,s ingedeeld kunnen worden. Na enige tijd kwam hij het rennerskwartier weer inrijden zonder startnummer, maar na enige informatie kwamen wij te weten dat hij enige aanpassingen moest doen en dan kreeg hij een startnummer in Voor de S4 klasse, dus onze concurrent was daar en een dubbelstart niet meer nodig.
Zaterdagmorgen half tien de rijders bespreking, tenminste zo gepland. Ondanks de Duitse grundlichkeit begon deze pas om tien uur. Terwijl als wij te laat bij een sectie komen straftijd krijgen. Dit was voor ons de eerste keer dat wij gingen rijden in het nieuwe systeem. De OVS had in al hun wijsheid een nieuwe manier bedacht om een nieuwe impuls aan het truck trial te geven. In plaats de zeven klasse in hun eigen groep te laten rijden en zo van sectie naar sectie te gaan worden de klassen uit elkaar getrokken en in diverse groepen verdeeld. Zo krijg je dus een groep met uit elke klasse één of twee wagens uit de verschillende klassen. Zo wordt voorkomen dat iedereen van elkaar staat af te kijken, en de heftige strijd tussen de teams van dezelfde klasse. Want in bijvoorbeeld de klasse S5 is altijd ruzie. In onze klasse ergerde het mij soms het helpen van elkaar, op zich niet verkeerd maar bij sommige liep dat wel eens uit de hand. Bij ons in de klasse zat een rijder die midden in de sectie vroeg hoe hij moest rijden, en dan zag je diverse andere rijders rennen en hem aanwijzingen geven, het kan te gek vind ik.
Dus deze nieuwe regels kan ik wel toejuichen. Zo rijd je veel meer je eigen wedstrijd, zelf meer een plan bedenken, je weet namelijk niet direct wat je concurrenten doen. Zo kwamen wij dit weekeinde terecht in groep drie. Deze bestond uit twee maal een wagen uit S1, één maal S2, één maal S4, wij dus, twee maal S5 en een auto uit de P2. Zeven auto,s totaal. Dat er dus twee auto,s uit dezelfde klasse rijden komt door de grote van de klasse. Van te voren krijg je ook te horen welke secties je volgens planning gaat rijden, Dus eigenlijk wordt er zo een stuk rust voor de deelnemers ingebouwd. Daar wij weinig concurrentie hadden, was het voor ons helemaal minder spannend dan normaal. Alhoewel wij natuurlijk niet wisten hoe de franse equipe zich zou manifesteren. Maar wij hadden niet het idee dat deze nu meteen erg hoog van de toren zou blazen, maar je kan niet weten. De eerste sectie die wij moesten rijden was niet de makkelijkste, klein met venijnige rotsblokken. Toen wij moesten starten hadden we niet echt een plan, Wil had wel iets bedacht om rond te rijden zodat we niet zoveel behoefde te rangeren. Dit functioneerde heel goed, en we reden de sectie door zonder al te veel kleerscheuren, tenminste zo dachten we, we hadden nu geen referentie aan andere auto,s uit onze klasse De tweede sectie begon met een behoorlijke steile helling omlaag, voor ons geen probleem maar de S2 auto voor ons dacht er anders over. Bij de afdaling brak zijn achterkant uit en zo parkeerde hij zijn wagen op zijn stuurboord spiegel onder aan de berg, niet al te veel schade maar het bergen van de ongeluksvogel koste wel enige tijd. Ook deze reden wij precies zoals we gepland hadden, de magirus liet zich als mak schaap sturen, alles wat we van hem verlangde deed hij zonder mopperen en tegenwerking.
Zondag om half negen konden we bij de bureau trailer van de orga zien in welke sectie we gingen starten, en om negen uur moest de eerste starter van die dag dan ook ‘’startbereid’’ zijn. toevallig waren wij dat, en na een verkenningsronde van enkele minuten stonden wij dan ook klaar. Deze sectie was goed ruim, ware het niet dat hij eigenlijk alleen maar bestond uit poortjes omhoog en omlaag in venijnige klimmetjes. Wederom wisten wij de magirus daarheen te sturen waar we heen wilde. Dit was ook de trend van de gehele dag, dat wat we wilde lukte ook. Diverse malen was een bewonderend applaus ons deel. In de tussen uitslag op zaterdagavond hadden wij al gezien dat we met een ruime vijvhonderd punten voor lagen op onze conculega. Dus we reden zo dat we ons niet vast konden rijden en poortjes met veel risico lieten we ook liggen. Nu wist ik al dat onze magirus meer kan hebben qua schuinte dan de mercedes in onze klasse. Zij hebben hem erg stijf gebouwd wat de stabiliteit niet ten goed komt. Maar het bleef toch spannend, want je weet het niet wat de tegenstander uitvreet. Maar uiteindelijk wisten we wel dat we niet meer in te halen waren. Deze wedstrijd konden we afsluiten met een eertse plaats, en daar zijn we maar wat blij mee. En zo voeren we momenteel ook de EK aan, na 18 jaar trucktrial mag dat ook wel eens.
Ron van gemeren
Juni 2011
foto,s gemaakt door Dave, Mirte en Robert