Aansluitend aan Emmen was er het volgende weekeinde een wedstrijd op de Nurburgring. Aanvankelijk zou ik ook hier niet heengaan.
Maar het enthousiasme van mijn mede strijders had me al half over de streep getrokken.
De deelnemers in mijn klasse wilde heel graag dat we daar zouden meerijden
Maar ik had geen bijrijder want mijn broer ging op vakantie naar Noorwegen en we hadden het ook niet gepland. Margreet wou wel invallen.
Over enthousiast gesproken, zij ping pongde zo ongeveer om mij heen en probeerde diverse argumenten aan te dragen om heen te gaan en mee te rijden
Na zoveel enthousiasme kon ik deze wedstrijd niet naast me neerleggen, maar ik had mij die komende week verhuurd aan de firma Schoehuijs, en die rekende op mij de hele week. En het feit dat er aan de magirus dus het een en ander gerepareerd moest worden. De grote rolbeugel steunen die we voor nood hadden gerepareerd wilde ik weer goed repareren, want het terrein bij de nurburgring bestond uit veel meer hoogte verschillen. En de uitlaat pijpen waren nog stuk. Dus het zou daar vanaf hangen of het doorgang zou vinden. Toen ik weer in de garage aan het werk was vroeg Patrick . de oudste van de 4 daltons van Herman, of ik na Emmen niet meer zin kreeg om mee te rijden, Ja zei ik, en vrijdag ben ik er dan ook niet. Margreet maar even ge-es-em-est , dat we een GO hadden om te gaan. Had er al twee van haar of het nog doorging.
Donderdagavond zouden we dan weg moeten want deze wedstrijd werd verreden op vrijdag zaterdag en zondagochtend. Naar de Nurburgring is niet zo ver, 350 km, dus dat was wel te doen. En aanmelden konden we tot elf uur vrijdagmorgen en om twaalf uur zouden we dan starten. Ook de reparaties vlotte goed, en had deze ruim op tijd weer klaar.
Margreet regelde voedsel voor ons en ik diesel gehaald bij een van mijn sponsors, oliehandel Anton van Megen. Margreet was donderdag avond om half zeven bij mij, en om zeven uur lieten we good old Wormer achter ons. De reis verliep soepel en toen we tegen twaalf uur door via de landestrasse richting Nurburg reden heb ik hem op een mooie parkeerplek neergezet. Het had toch geen zin om door te rijden, het renners kwartier is dan toch donker en ik was ook bekaf. De volgende dag de laatste twintig kilometer tot de nurburg ring afgelegd en om tien uur stonden we op aanwijzing van Phillipp in zijn paarse onderbroek geparkeerd naast hem in het rennerskwartier van het Nurnburgring off road park.
Alle afgeladen en vervolgens naar de technische keuring en aanmelding. Ja, en dan bedenkt er weer een commissaris dat de verplichte stickers boven op de cabine niet in der richtige reien folgorde zitzen……….. diepe zucht. Aber der vorige lauf war wel richtig und der is nix veranderd in de schwissenligende tijd ….. niet vermurwbaar die leute. Nu heb ik inmiddels geleerd dat je ertegen verzetten meer energie kost dan het op te lossen. Dus maggie de stickers laten over plakken.
Jan Borzym was inmiddels ook gearriveerd en had zijn uit canada afkomstige Volvo naast de onze geparkeerd. En ook team Gees was gearriveerd met zijn magirus D252 6×6. een serieuze concurrent van mij. En als het gezellig is vliegt de tijd dus het was twaalf uur geworden en tijd om te starten. Na de onvermijdelijke rijders bespreking gingen we van start in sectie twaalf. Begon alweer goed, ingang met grote stenen, uitgang ook wat moeilijk, een flinke klimmetje om boven op een heuvel te komen en dan er uit te rijden. Voor Margreet was het de eerste keer dat zij meereed. Onderweg had ik al het een en ander over de regels verteld, maar nu werd ze toch wel wat zenuwachtig.
nadat Jan als eerste de stenen had bedwongen en verderop in de proef gediskwalificeerd werd van wege het overschrijden van de maximale aantal wissels waren wij als tweede starter aan de beurt. nadat we het sein kregen dat we mochten starten ben ik heel rustig de stenen na de ingang op gereden. Halverwege de ingang bleven we al steken, een grote steen voor de vooras belemmerde ons de doorgang. Na nog een poging bleven we weer op een andere steen hangen. Jan Borzym gaf ons vanachter het lint wat aanwijzingen en zo zijn we over de stenen geraakt. We rijden allemaal voor onze punten, en als iemand te weinig punten krijgt zullen we niet nalaten om dat aan te tonen, maar we helpen elkaar wel. Dus nu stonden we in de sectie, en een echt plan hadden we nog niet. Voorlopig maar Jan zijn route volgen. Na een paar poortje kwamen we bij een hoge korte heuvel, ik liet mijn gas te vroeg los en we stranden met onderkant van de tussenbak op de heuvel. Dus stonden we vast, en moesten we opgeven. Een behoorlijk aantal strafpunten viel ons ten deel, dat begint alweer goed dacht ik nog. Holger Brauwers kwam na ons en reed een verkorte route om zo door de uitgang van het podium te verdwijnen, ook een honorabel aantal strafpunten. Phillipp reed zo hard de stenen over dat zijn carterpan lek sloeg op een steen, olie al over the place en een berging van een uur. Herman Anzini vertoonde zijn kunsten ook en reed als eerste de proef door en uit met een minimaal aantal strafpunten. Als laatste Hans Jozef Gees, en deze reed zijn auto muurvast op de stenen en moest ook ontzet worden en werd hiervoor beloond met een aanzienlijke hoeveelheid strafpunten. Dus al met al hadden we het niet eens zo slecht gedaan. De volgende sectie bestond uit wat stenen een 4 tal poortjes waarvan er drie op een niet te nemen plek stonden. Wij mochten als eerste starter de route bepalen. Ik had het al gauw gezien, erin , een te rijden poortje meenemen en linia directa naar de uitgang. Margreet was het er ook mee eens en zo gezegd zo gedaan. Da wagens na ons vonden dit een prima route en deden het op dezelfde manier. Alleen herman anzini probeerde nog wat onmogelijke poortjes met als resultaat een poortje meer gereden maar hetzelfde aantal straf punten als de rest omdat hij een paaltje om reed en wat richting wissels.
Proef 17 stond er op het programma en dit was er een met wat licht klimwerk op steen en een een paar schuine poortjes op een helling. Het weer wat aanvankelijk zonnig was veranderde in bewolkt en er begon af en toe wat licht te spetteren. Holger en Gees reden redelijk door de sectie heen. Herman Anzini had weer een eigen plan uitgebroed en reed schuin achteruit een helling op om zo een erg schuin poortje te kunnen nemen. En wat in twintig jaar nog nooit gebeurd was gebeurde, de Steyer viel op zijn kant. Niet al te veel schade en het was voor deze dag toch de laatste proef. We zagen het al een beetje aankomen. Na een uur ook deze weer rechtop gezet uit de sectie gehaald. De regen begon toch wel serieus te worden en de temperatuur werd ook onaangenaam te worden. Toen wij moesten rijden als laatste viel de regen behoorlijk. En regen en steen is samen glad. Een heuvel die jan niet op wist te komen, waar alle andere zo droog tegen op reden, konden wij na verwoede pogingen ontzetten.
Ook de uitgang wisten we te halen. Een nat einde van een mooie dag. Terug naar het renners. Phillipp en zijn bijrijder Holger waren nog druk aan het repareren. Hij woont op een uur rijden afstand en had onderdelen gehaald thuis. In de eerste instantie dacht hij dat er alleen een deksel van zijn carterpan kapot was maar er bleek ook een scheurtje in zijn carterpan zelf te zitten. Nadat hij die met wat kit en pakking gerepareerd had was hij ook weer klaar om de volgende dag weer mee te rijden. Nadat we onze strafpunten geïnventariseerd hadden en vergeleken met de rest van ons veld konden wij niet anders concluderen dat we derde stonden. En dat met een bijrijdster die voor de eerste keer meereed, niet slecht.
Zaterdag begonnen we weer om kwart over negen, dat wil zeggen dat dan de eerste starter klaar moet staan. Het weer was wat opgeknapt, het regende net niet, het wel wat fris. We zouden starten als een na laatste maar omdat Phillipp ook weer aanwezig was werd alles een beetje door elkaar gehaald en starte we als vierde, ook goed. Sectie met een lange helling en daarop natuurlijk de onvermijdelijke poortjes, hellinkje voor herman, zij waren er ook weer bij. Ze hadden een paar nood reparaties gedaan konden dus weer meerijden. Weliswaar met cross brillen op want hun voorruit was behoorlijk kapot en zou kunnen breken. Holger Brauwers als eerste, en hij wist zo te manoeuvreren dat hij geen poortje gereden had en toch gediskwalificeerd werd vanwege te veel richtings wissels. Margreet en ik hadden een
redelijke route bedacht en deze ook zo uitgevoerd, waar het niet dat ik toch weer een verkeerde inschatting had gemaakt en zo een poortje van de aardbodem liet verdwijnen. We lieten de helling voor wat hij was om zo min mogelijk punten te vergaren, jan had op deze helling al een vruchteloze poging gedaan. Uiteindelijk kwam als enige de steyer er tegen op, maar die heeft dan ook tegen de 400 pk. De volgende proeven reden we goed mee, zo konden we mooi onze derde plaats handhaven. Wel voelde we de hete adem van Team Gees in onze nek. Gees kan goed rijden met zijn magirus maar hij wil ook wel eens te snel en dan maakt het hem niet uit of er een paar poortjes meer of minder om gaan. In proef 21, een proef met heel veel poortjes op moeilijke passages moest Gees als eerste het strijdperk betreden. Vlak voor de uitgang wist de truck op zijn kant te leggen, niet ernstig maar wel gediskwalificeerd. Wij reden deze sectie goed, Margreet snapte het steeds meer en haar aanwijzingen werden steeds beter. Maar door tijdgebrek konden wij de uitgang ook niet bereiken, dus ook gediskwalificeerd. Na de middag pauze ging de S4 klasse proeven rijden die gesitueerd waren tegen een stijle helling op. Sectie 3 betraden we als tweede starter en een te nemen steile helling omhoog konden we, tot mijn verbazing, met enig gemak bedwingen. Wel merkte ik bij deze steile oprit dat de motor wat in hield. Ik schonk hier eigenlijk geen aandacht aan, vuiltje of zo overdacht ik. Alle trucks in onze klasse reden deze sectie goed. De volgende sectie, nummer 1lag er vlak naast, ook op de steile helling en diverse poortjes stonden met de rij richting omhoog. Wij waren de gelukkige om als eerste te starten en en we hadden besloten om achteruit de proef in te gaan. Eerst een stuk achteruit de helling af om
vervolgens vooruit een poortje omhoog te nemen. Zo gezegd niet gedaan want de magirus weigerde dienst. De motor kwam niet op toeren en sloeg helemaal af. Na verwoede startpogingen die tot nix leiden besloot ik op te geven, en achteruit onder aan de helling de proef te verlaten. Dat is wel makkelijk van een proef tegen een helling op, je kan zonder motor en hulp de sectie uit komen. Nu is het zo dat in zulke situaties mijn humeur zich meegaat met de helling naar beneden. En dan mag ik graag alles en iedereen de schuld geven behalve mijzelf niet natuurlijk. Terwijl ik gewoon kwaad ben op mij zelf. Wat was nu het geval, na de wedstrijd in Emmen heb ik de tank van magirus niet meer vol gegooid. Normaal kan je makkelijk twee wedstrijden rijden op een tank. Maar ik was vergeten dat ik weliswaar voor Emmen nog dertig liter er bij heb gegooid maar dat de tank toen niet vol zat. Dus ik dacht dat nog een wedstrijd geen probleem zou zijn. niet gerekend op zulke extreem schuine proeven waardoor de zuig leiding in de platte lange tank lucht gaat aanzuigen……. Dom he. Met behulp van een team genoot van Jan de magirus weer aan de praat gemaakt. Margreet mij dringend duidelijk gemaakt om ergens diesel vandaan te halen en de tank weer te vullen zodat we deze perikelen niet nog een keer zouden meemaken.. Bij de team Schoch regelde Margreet een jerrycan en zo diesel uit de tank van de Renault gehaald en de diesel van de magirus weer op peil gebracht. Ook een goede manager die Margreet. Ze wist mijn dwarsheid zelfs te breken. Bij dit alles wisten we niet dat het voor die dag de laatste proef zou zijn, in ieder geval zat de tank weer vol. Na de punten vergeleken te hebben met die van Nikky, jan zijn meisje, wisten we nog steeds de derde plek te handhaven, in de laatste proef waren we niet de enige die er een puinhoop van maakt, Holger Brauwers had in het begin al opgegeven, over het lint, Phillipp bakte er ook niet veel van, stond ook heel ver achter ons. Gees reed goed en gaf nog een showtje dwars de helling af glijden. Jan en herman reden heel goed, die waren ook niet meer in te halen. En die avond weer heerlijk gegeten, ook een prima kok die Margreet.
Zondag weer kwart over negen starten, en we zouden rijden tot twaalf uur. Een sectie die me vaag bekend voor kwam, vorig jaar hadden we deze, in iets andere vorm, ook op zondagmorgen. Niet heel moeilijk, maar Gees was ons genaderd met 80 punten verschil. Dat is niet veel, twee poortje omrijden en dan stonden we gelijk. Nu waren wij in het voordeel dat we als laatste starte, konden we zien wat andere deden en vooral team Gees iin de gaten houden. Iedereen reed deze sectie op een andere manier, en Hans Jozef Gees reed niet onverdienstelijk maar liet een lastig poortje met een boomstronk in het midden liggen en bij de uigang vernietigde hij nog wat paaltjes. De spanning liep toch wel flink op,
wij konden ons een paar foutjes persisteren maar als we vast zouden komen te zitten op het poortje met de stronk was het bekeken. Ik had bij Jan gezien hoe dit poortje goed te nemen was en wilde het ook zo doen. Margreet was nog meer gespannen dan ik en een paar keer moest ik haar tot rust manen. Uiteindelijk reden we de sterren van de hemel, en geholpen door diverse strijd genoten heel mooi door de uitgang gekomen. Zo hadden we de voorsprong op de rest vergroot en een derde plaats kon ons eigenlijk niet meer ontgaan. Dat dit de enige proef was die wij zouden rijden die morgen kwam nogal onverwacht, het was half elf geworden en een groep van zeven auto,s nog voor twaalven een sectie laten rijden kon niet meer.
Dus een derde plaats behaald, vreugde alom, enne Margreet kon haar geluk niet op als een zantstorm wervelde zij in de rondt, en ik was ook heel blij, weet me altijd prima in te houden…… Ondanks dat ik een jaar niet wilde rijden heb ik, en mijn twee bijrijders, twee mooie resultaten gehaald. Ik denk de beste ooit, zo vlak achter elkaar. Zal ik elke jaar maar zeggen dat ik er mee stop………. . misschien ben ik er wel an toe om te winnen, wie zal het zeggen, je weet het niet he.
