wedstrijdverslag wedstrijd 1, verreden in Montalieu, Frankrijk op 26 en 27 mei 2012

26 en 27 mei, pinkster weekeinde, traditie getrouw meestal de eerste wedstrijd in het EK trucktrial, we zijn te gast in het zuid Franse plaatsje Montalieu vercieu, een 50 km ten oosten van Lyon.

Evenals andere jaren werden we zeer gastvrij ontvangen, de Franse organisatie doet er van alles aan om het de trucktrialers naar de zin te maken, op de twee ruime renners kwartieren is plaats genoeg voor iedereen, ook de enthousiaste schare trucktrial fans vind hier een plaatsje met hun verscheidenheid aan campers en luxueuze woon mobielen met soms de prijs van een kleine villa. Dat deze fans zo nu en dan iets te enthousiast zijn nemen we maar voor lief, ware het niet dat  het rumoer wat deze mensen veroorzaken ons soms iets te enthousiast is.

Vrijdag avond wordt het dorpje overspoeld door een invasie van luid toetenerende en dieselrook uitbrakende wedstrijd trucks, hier worden de teams voorgesteld aan het in grote getale toegestroomde publiek, en elk jaar is het weer een grote enthousiaste mensen massa die luid applaudisserend langs de kant van de weg staan.  Speciaal voor deze gelegenheid heb ik een honderd caps laten maken met een mooi  ontworpen logo om uit te delen onder de mensen langs de kant, en deze vonden dan ook gretig aftrek, we waren zo door de petjes heen. Na het defilé worden de trucks naar het feest terrein gedirigeerd, en daar wordt dan enige aperitieven aangeboden en natuurlijk onvermijdelijke de in Franse stijl speeches gehouden, lang en vol vuur.

Dit jaar rijdt mijn 20 jarige zoon Dave Smit mee als bijrijder, vorig jaar hebben we de wedstrijd in Nieder Ofleiden voor de eerste maal samen gereden en dit is goed bevallen. Mijn ouder waren ook afgereisd naar het zuid franse om ons als mijn trouwste fans te ondersteunen. Ook Marianne Pos hadden we als volger in ons midden, ze was al een keer eerder mee geweest maar vond het zo leuk dat ze het nog een keer wilde meemaken. Voor alle zekerheid hebben we haar wel uitgerust met een enkelband

Zaterdag morgen

kwart voor negen worden we verwacht bij het bureau, een trailer van de organisatie waar de wedstrijd leiding zich bevindt, hier worden de groepen bekend gemaakt en tijdens de daarop volgende en altijd te laat beginnende renners bespreking worden de sectie bekend gemaakt waar de groepen gaan starten. Wij werden ingedeeld in groep twee, samen met twee auto,s van de S1, één van de S2,S3, P1 en P2, zeven trucks per groep. De eerste sectie was nummer negen, na enig zoeken konden we beginnen met het verkennen, voor dat de wagens gaan rijden krijgen de teams een tien tal minuten de tijd om de sectie lopend te verkennen.

In start volgorde stonden we als nummer vijf, dus we konden nog even afkijken, hoewel we nu dus met alle klassen door elkaar rijden is er meestal toch wel een truck waar aan we ons enigszins mee kunnen spiegelen zodat we een kleine referentie hebben, dit keer was het een 6 x6 zil, een truck van Russische makelij. Maar uiteindelijk zullen we zelf onze route moeten rijden. Deze eerste proef ging ons niet slecht af, hoewel de tijd die we kregen voor de proeven was vastgezet op maar vijftien minuten kwamen we binnen deze tijd uit de proef, we hadden elf seconden over. Het aantal behaald strafpunten lag ook binnen de perken, hoewel we ons niet direct kunnen meten aan onze concurrenten want deze rijden in een hele andere sectie en zij kunnen deze sectie wel pas de volgende dag rijden, dat is wel leuk van het nieuw systeem, het blijft tot zondag avond spannend. De volgende proef bestond uit vele poortjes dwars geplaatst op een helling, en de onvermijdelijke stapel grote stenen met daarop een poortje. Deze proef hadden we iets verkeerd ingeschat, de schuine poortjes reden we wel goed door maar raakte diverse paaltjes, en een tweetal reden we zelfs plat, en de stenen bult die we achterwaarts namen kosten ons toch een kromme en tot wokkel gedraaide cardanas. Deze moest gewisseld worden, gelukkig duurde het nogal lang voor iedereen de sectie gereden had, dus we hadden wel even tijd om dit te doen. We zijn snel terug gereden naar het renners kwartier, Dave is meteen begonnen met het los schroeven van de voor flens en ik heb de kant ven de tussenbak vrij gemaakt. Mijn vader schoot ook te hulp en binnen een half uur was de Magirus voorzien van een andere cardanas, waarvan we er altijd een mee hebben voor reserve.

We melden ons weer bij de groep en waren nog net op tijd om de volgende proef te verkennen. Deze bestond uit een flinke afdaling, gevolgd door een paar lastig te rijden poortjes onderaan, welke gestoken waren in een flinke modder bak. De poortjes stonden allemaal in een verschillende rijrichting dus het was nog wel even puzzelen. Bij het achteruit rijden van een der poortjes bleef er een grote tak aan de zijkant van onze bumper hangen en stak zo een meter uit, en het reglement zegt dat alle dingen die aan de auto blijven hangen ook deel uit maken van de auto, dus als je met een tak aan je auto een poortje door rijd en je raakt met deze tak een poortje of je rijd hem om dan geld dat het zelfde als je hem met de wagen raakt. En aangezien de tak de kunst van het loslaten nog niet eigen was konden we niet anders dan de poortje door rijden en deze met de tak raken.

https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/06/560055_419557758076994_692009449_n.jpg 320w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />

Inmiddels hadden we ook al wat tijd verdaan met al onze acties dus enige spoed om de sectie uit te komen zou geen kwaad kunnen, het uitgangs poortje stond erg smal en we kwamen er ook nogal schuin op af zodat we dit poortje plat reden en ook het poortje niet als gereden bestempeld kon worden. Dus de strafpunten vierde in deze sectie hoogtij, het was ook de laatste sectie van de dag, we konden naar het renners kwartier en na deze lange en warme dag, gezeten in een luie stoel in de schaduw smaakte het biertje ons goed.

Dave ging de truck nog even nakijken en ontdekte dat de olie keerring van het stuurhuis flink aan het lekken geslagen was, het stuurhuis zelf wordt dmv olie druk bekrachtigd en de ATF olie droop er toch wel enigszins zorgwekkend uit. Nu hadden we geen andere keerring bij ons dus veel konden we niet uit richten  mbt  repareren, we hadden wel vijf liter olie bij ons dus bijvullen konden we wel, we zouden wel zien hoever we zouden komen met dit incontinente onderdeel. Indien de keerring het helemaal zou begeven zou de olie druk van de stuur bekrachtiging uitvallen en dan is er niet meer te sturen.

Zondag morgen

negen uur dienen wij ons bij sectie 13 te vervoegen om aldaar onze kunstjes te vertonen. Dit hadden wij vernomen via de rijders bespreking die zaterdag avond werd gehouden en waar wij niet naar toe waren geweest maar dit van een andere deelnemer gehoord hadden. Dus om kwart voor negen togen wij naar het strijd toneel om als tweede starter de sectie te betreden. Deze sectie bestond uit veel grote rotsen en een grote waterbak waar niet te zien was wat zich er in bevond, de ondergrond was hoofdzakelijk steen. We reden naar kunnen, want hij behoorde tot de moeilijkere in zijn soort, de S3 klasse truck die voor ons starten werd er na het 2 poortje wegens het overschrijden van de richtings wissels limit uit gehaald. Wij wisten ons goed door het tweede poortje heen te wurmen en hebben nog het een en andere met wisselend succes geprobeerd. Maar ook hier werden we door de tijd ingehaald en moesten we een laatste poging om een vervelend poortje te bedwingen ons wederom naar de uitgang spoeden, anders zouden we zomaar tachtig punten extra aan onze broek krijgen. Na deze krachtmeting met de natuurlijke elementen meteen stuur olie peilen en er kon zo maar een halve liter olie bij.Het functioneren van het stuur leed er niet onder, en de volgende proef zouden we als eerste starten. Deze proef zag er niet al te moeilijk uit, aan het eind stonden nog een tweetal poortjes op een hunebed achtige formatie, dit was een hindernis die wederom een kromme cardanas zou kunnen opleveren, en deze hadden we niet meer in voorraad dus lieten we deze voor wat ze waren. Zo, n beslissing kost dan wel twee maal tachtig punten wegen het niet doorrijden van de poortjes. Het Eén na laatste poortje reden we plat en ook het poortje werd niet reglementair doorgereden dus ook hier werden we beloond met 120 extra punten, ze zijn gul. De derde proef deze dag was een hele mooie, deze sectie was gebouwd op een heuvel met een dal, perfecte ondergrond van vaste grond en grotere kiezels waarop we goed tractie hadden. Poortjes goed te rijden, ruimte om te manoeuvreren, wat wil een mens nog meer. Onze bedachte route reden we zonder noemenswaardige problemen, alleen het voorlaatste poortje gaf enig oponthoud. Dit oponthoud

was net genoeg om op drie seconden na de uitgang helemaal door te rijden zodat we ook deze proef uiteindelijk niet helemaal reglementair konden afsluiten, tachtig punten extra, Maar wel lekker gereden, alles wat we wilden klopte, bijna tenminste. De laatste proef was weer een steile afgang met onderaan een paar heel moeilijke poortjes dwars op de helling, en deze helling bestond uit steen met richels. Naar beneden is meestal geen probleem, en we kwamen de poortjes onderweg ook goed door, ondanks dat het zo steil was zodat we als een berggeit met x benen naar beneden schoven. Het schuine poortje zouden we eigenlijk laten liggen, het omvallen en op zijn zij belanden in een laatste sectie is nu niet iets wat bovenaan mijn lijst van dingen staat die ik graag doe, en wat win je ermee. Maar we kwamen zo mooi uit voor het gewraakte poortje dat we geen moment twijfelde om het niet te doen. Tot halverwege het poortje ging het goed, maar toen begon de wagen van voren weg te schuiven, en dat is moeilijk onder controle te houden, en aangezien we al heel erg schuin stonden werden we toch wel een beetje wit om de neus. Maar een weg terug is er dan niet meer, achteruit rijden behoort zeker niet tot de mogelijkheden. Stukje voor stukje vooruit rijden is dan de enige manier en hopen dat de vooras zich wat tegen de zwaartekracht in omhoog wil werken. Nadat de vooras ons nog even verraste met een klein sprongetje naar beneden begon de wagen langzaam omhoog te klimmen, onze hartslag werd weer normaal en om de sectie uit te komen moesten we de helling weer omhoog klimmen, weliswaar langs een ander pad. De Magirus had blijk baar ook de schrik te pakken want moeiteloos roste hij omhoog, daar waar ik verwachte dat hij zou weigeren. Deze sectie konden we met een goed gevoel en enig angstzweet achter ons laten. Het stuurhuis heeft blijkbaar zelf helende krachten want het lekken was inmiddels nihil geworden terwijl er ruim voldoende olie in het systeem zat.

Inmiddels was het vijf uur geworden en de organisatie meende ons nog een sectie toe te kennen, weliswaar nu gezellig met de complete S4 klasse samen. Het was Een sectie die we al hadden verreden, een paar poortjes weggehaald en een paar vereenvoudigd, het was ook om het publiek een beetje te vermaken. Want daaraan is geen gebrek in montalieu, publiek, ik schat zo dat er rond de vijftien duizend mensen op afkomen.

Nadat alle trucks klaar zijn wordt het telkenmale terugkerende Hill kliming gedaan, diverse trucks wagen dan een poging om een flinke rots wand te bedwingen. En dit wordt gevolgd door een enthousiaste en hele grote groep toeschouwers, soms heb ik de indruk dat dit onderdeel het meeste wordt gewaardeerd. Hierna volgt de prijsuitreiking, en dit is tegenwoordig nog wel spannend omdat we niet de totaal uitslag weten. Wij mochten ons verheugen op een tweede plaats, achter Jan Borzym met zijn bijrijder en vrouw Nikkie. Om Jan te verslaan zullen we ons nog het een en ander kunnen aanleren, en Jan heeft een auto met iets meer voordelen, maar ook heb ik hem wel eens verslagen, want iedereen maakt fouten

Ron van gemeren

Juni 2012