trucktrial, the dutch site
16
Jun
EK trucktrial, eerste wedstrijd 2014, verreden op 7 en 8 juni in Montalieu, Frankrijk
één van de hoogtepunten van de wedstrijd welke verreden werd in het zuid Franse plaatsje Montalieu vercieu is de immer ‘s avonds gehouden rondrit door het dorp waarbij alle deelnemende teams en hun wedstrijd trucks onder luid applaus van de in grote getale aanwezige menigte, zich voorstellen en het dorp verdieselen. Na dit defilé rijden de teams naar het wedstrijd terrein alwaar zij getrakteerd worden op diverse in het frans gehouden speeches en dankbetuigingen aan de sponsoren, daarna krijgen de teams een heerlijke frisse rosé aangeboden en wordt het weerzien van de strijdmakkers na de winter weer gevierd.  Na een pauze van een jaar waren wij, mijn zoon Dave en ik ook weer aanwezig om te starten in een nieuwe ronde EK trucktrial . Een pauze jaar is eigenlijk niet het goede woord, wij hebben absoluut niet stil gezeten, integendeel. We hebben ander transport gerealiseerd en de magirus behoorlijk onder handen genomen. Vooral hebben we technisch aanpassingen en verbeteringen gerealiseerd, maar ook hebben we de achterbak geheel verwijderd en een compleet nieuwe en lichtere bak, zeg maar plateau gemaakt.
Binnen het team hebben we ook wat veranderingen doorgezet, met name op het gebied van communicatie. Door de opgedane wedstrijdervaring van Dave begint hij een goed inzicht te krijgen in en van de mogelijkheden, we hebben dan ook afgesproken dat ik als rijder veel meer naar hem ga luisteren, niet alleen tijdens het rijden maar ook wat betreft de routing door het parkoers. En het aller belangrijkste wat we hadden afgesproken is: We rijden zo goed mogelijk en daarbij willen we een hoop lol hebben. Dit laatste schoot er bij mij nog wel eens in. Het reglement van de EK is ook weer eens veranderd, zo zijn er nu nog maar vier klassen: 2 assen, 3 assen, 4 assen, en proto, door veel auto,s van een klasse bij elkaar te mixen voegen ze om het eerlijk te houden een handicap bij, een factor. De factor bestaat uit een som van breedte x lengte x overhang, deze overhang is de afstand van de vooras naar de voorbumper. Uit deze berekening komt een getal welke dan weer vermenigvuldigd wordt met het aantal behaalde strafpunten. Zo is onze factor uitgekomen op 0.8685 , terwijl het hoogste factor getal in onze klasse 0.9460 is, Dit betreft een Zil uit de vroegere S3 klasse Dus doordat deze Zil wat voordelen blijkt te hebben op onze auto qua maten hebben zij enige handicap, of dit nu allemaal even zwaar meeweegt in de eind uitslag is nog te bezien, de praktijk zal het leren. Ook rijden wij dit seizoen weer in groepen, dat wil zeggen dat er van elke klasse een auto in een groep geplaatst wordt, met deze groep rijd je het hele weekeinde tot zondagmiddag samen, de zondagmiddag wordt dan gebruikt oom alle trucks uit dezelfde klasse ij elkaar te voegen en weer even als vanouds met elkaar te laten rijden, ook weer gezellig
zaterdag
Op zaterdag was de rijders bespreking en groepen indeling om negen uur gepland, maar zoals gewoonlijk begon deze weer een half uur later, ze leren het nooit. Nadat het hele circus was opgestart en alle groepen hun weegs hadden gevonden reden wij naar onze eerste sectie, hoe toepasselijk, sectie 1 om te beginnen. We hadden er zin in, wel enigszins gespannen, we hadden namelijk onze nieuwe achterbak nog nergens uitgeprobeerd, en daar deze nu op een geheel andere manier bevestigd was dan onze oude bak waren we wel nieuwsgierig hoe deze zich zou gedragen op onze zeer bewegelijke auto. De sectie was prettig om te beginnen, de hindernissen waren niet al te extreem en goed te doen. Daar er geen andere truck meereed in onze groep van in de buurt komende afmetingen van onze magirus kan je weinig afkijken en dien je je een geheel eigen route en plan te bedenken. Dit geeft een hoop rust voor ons. Wij mochten als vierde starten, het plan dat we hadden gemaakt konden we goed uitvoeren,Even probeerde een steentje van 3 ton roet in het eten te gooien maar deze had niet gerekend op de ongekende mogelijkheden van onze magirus, met de achterwielen spartelend in de lucht en een kei van 1,5 meter doorsnee tussen zijn benen wist de magirus op zijn voorbenen vooruit te krabbelen en zich zo te bevrijden van deze pain in the ass . Dat wij zo de steen voor deelnemers na ons een beetje vervelend hadden neergelegd kon ons dan weer weinig schelen. Verder kwamen we deze sectie goed door, en zo reden we ongehinderd en euforische het uitgang poortje door. De euforie kwam hoofdzakelijk door het gedrag van onze magirus, wat een genot deze andere achterbak, wat een weelde, dit plateau volgt het vervormen en torderen van het cassis en is niet meer zo onberekenbaar als de oude uitvoering, hij is ook iets smaller en is net zo breed als het loopvlak van onze banden, dit is reglementair Ook het aantal behaalde strafpunten in deze sectie was naar onze mening ver binnen de marge.
Sectie 10
De volgende secties van deze dag reden we soepel door, we hoorden zelfs tot twee maal aan toe dat we een sectie als beste gereden hadden ten opzichte van voorgangers. In een sectie werden we gediskwalificeerd omdat we met de bak over het begrenzings lint van de sectie kwamen, koste ons wel een berg strafpunten, maar niet verslappen, en weer zo goed mogelijk verder rijden de laatste sectie voor deze dag was sectie 10, toen we daar aankwamen was er nog een wagen aan het rijden van een andere groep, en er stonden er nog twee klaar die nog moesten rijden. De laatste wagen van de andere groep was een Mercedes 6×6 uit onze klasse, bij het tweede poortje reed hij zijn stuurstok doormidden en moest geborgen worden, dit duurde al met al een klein uurtje dus tegen zessen konden wij eindelijk aanvangen met het verkennen van de sectie. Wij moesten als laatste starten van onze groep dus tegen zevenen waren wij eindelijk aan de beurt. De sectie bestond niet uit veel uitdagingen, veel rotsen en steen maar goed te doen. De eerste twee poortje namen we probleemloos, wel wat improvisatie maar daar zijn we nu blijkt heel goed in. Het derde poortje stond omhoog tegen een helling van stenen schollen op. De eerste route die we namen bleven we hangen, een te grote opstap van een schol tegen de vooras. De route iets naar rechts verlegd en langzaam kropen we omhoog. Daar het gevaar bestaat bij deze passages dat je blijft hangen is het soms wijs om wat gang te maken zodat de truck over de eventueel uitstekende stenen heen schuift. Zo ook hier gang maken en de magirus wist zich met horten en stoten naar boven te werken. De vooras bevond zich bijna boven, we waren al aan het overleggen welke kant we zouden opgaan als we boven waren toen de voorwielen ergens tegen aan stuiterde en zo de magirus in zijn geheel naar rechts deed bewegen. De truck stuiterde een halve meter naar rechts en bij het neerkomen begon de wereld welke wij zagen door de ramen te draaien. Heel langzaam maar zeker begon de wagen naar rechts te kantelen, steeds verder, er was geen houden aan, er viel nix te corrigeren . Tijdens het kantelen schoot de deur van Dave los en deze kreukelde zich tussen magirus en stenen ondergrond op. De magirus bleef liggen net over zijn zij heen, een klein beetje op zijn kop. Dave was een heel klein beetje in paniek, maar ook meteen al boos en onder het slaken van diverse godverdegodvers heeft hij zijn gordel losgemaakt en wist door het dakluik de weg naar buiten te vinden. Ik had toen de motor al gestopt door de net geïnstalleerde motor noodstop in te drukken en toen Dave weg was heb ik me gedraaid en mijn gordel losgemaakt, ik kon via het raam van mijn deur eruit klimmen, Dave was al op de truck geklommen om zijn oude vader er uit te helpen. We werden meteen door het rode kruis opgevangen en nadat wij ze gerust gesteld hadden dat we nix mankeerde werden vervolgens opgevangen door Jörg, de commissaris van deze sectie. Bij Jörg heb ik al eens eerder op zijn kop gelegen, en daar refereerde hij zich verontschuldigend aan. Het is natuurlijk nooit de schuld van de commissaris, altijd van de rijders. Nu is het in zo’n geval zaak dat de auto weer op zijn zes benen komt te staan, dus schrik en frustratie even opzij zetten en bergen de boel. Er stond al een grote graafmachine met kettingen klaar en deze hebben we aan de vooras bevestigd. Zo kon de graafmachine hem weer rechtzetten en de sectie uit tillen. Nadat de truck weer op het droge stond konden we de schade opnemen. Behoorlijk, we schrokken er van en het huilen stond ons nader dan het lachen. Het aller belangrijkste is dat we er zelf zonder kleer scheuren vanaf zijn gekomen, de rest is maar materiaal.Dave en ik hebben elkaar even omhelst en even gevloekt, maar ook gerelativeerd. Een wijs man heeft eens tegen mij gezegd, “het gaat er niet om wat er gebeurd, het gaat er om hoe je er mee omgaat†en dat is de weg.
doorgaan
Na dat we door vele mensen begripvol waren benaderd was het tijd om even op ons zelf te zijn en het gebeuren door te spreken.de magirus de magirus gelaten en lekker Samen naar het renners kwartier gelopen, konden we onderweg even lekker praten. Ik had ons kamp al ingeseind wat er gebeurd was zodat deze niet te erg zouden schrikken als ze ons lopend zouden zien aankomen Halverwege kwam mijn geliefde Wilma pipi ons al tegemoet om ons bij te staan, en in het kamp aangekomen hebben we het hele verhaal tegen mijn ouders en grootste fans verteld. Dave en ik diende te beslissen wat we gingen doen. Als eerste de magirus terughalen naar ons kamp en dan eens bekijken wat we konden doen. Dave was met mijn service bus naar Frankrijk gereden, en nu kwam deze bus waarschijnlijk wel heel er van pas, met de bus zijn we naar de magirus gereden, extra olie mee want er was een hoop uit gelopen op zijn zij. Olie bij gevuld en kijken of het beestje nog wilde leven, eerst de motor op de startmotor rond zonder te starten. Gelukkig had de motor geen olie boven de zuigers gekregen waardoor de motor zou kunnen blokkeren, maar dit was niet het geval, hij sloeg zonder problemen aan en draaide weer als een zonnetje. Alles functioneerde ook dus we konden op eigen kracht terug naar de basis. Op de basis hebben we alle goed bekeken en gerelativeerd ,de schade is aanzienlijk maar ook repareer baar. Dave en ik hebben er samen behoorlijk over gepraat, het is toch wel wat emotioneel wat je overkomt, en het is niet eens het omvallen, maar meer de deceptie van ons harde werken aan de truck van te voren, in een paar seconden is je vele werk naar de maan, en dat doet soms behoorlijk pijn en frustreert, wij zijn een team die alles zelf doet dus ben je er dan ook emotioneel meer bij betrokken. Maar we  besloten om de boel te gaan repareren om de volgende dag weer mee te kunnen rijden We hadden tenslotte alle ingrediënten in huis om dat te kunnen doen. Goed werklicht van de MAN, een bus vol gereedschap, las apparatuur takels e.d, en bovenal ondersteunende fans en dierbaren in ons kamp voor de verzorging. Om twee uur ’s nachts waren we klaar met de reparaties en kon de magirus weer de toets der kritiek doorstaan De rechter verfrommelde deur gedemonteerd en de opening voorzien van strip en plaat om enige bescherming te bieden. De achterbak gedeeltelijk gericht en gerepareerd, rechter voorspatbord in vorm gemaakt Alleen nog wat olie niveaus nakijken en voorband wat lucht bij .Wij en de magirus waren er weer klaar voor.
Zondag, the day after.
Na een korte maar goede nacht reed ik om acht uur al naar een technische commissaris om een goedkeuring te verkrijgen om weer mee te mogen rijden, toevallig was dit onze favoriete commissaris Jörg, deze was hartstikke blij dat we er weer bij waren en vond de reparaties oké. Terug naar het kamp, even ontbeten en om negen uur waren we bij de eerste sectie om deze te verkennen. Een minder makkelijke sectie, veel schuin ,hoog en klein. Sowieso lastig om op zondag mee te beginnen, en na de ervaring van de vorige dag een extra handicap. Maar daar dien je doorheen te gaan, anders zou het kunnen blijven hangen. Gespannen reden we de sectie in, beide meer gespannen dan anders, maar we reden onze route, improviseerde nog wat waardoor we een extra poortje reden, en kwamen weer heelhuids uit het bijna onmogelijk neergezette uitgangs poortje. Zo dat was de vuurdoop voor deze dag, en weer grote euforie, wij hadden het geflikt! De rest van de proeven verliep wisselend, sommige beter als de andere. In een proef kregen we beide een beetje angst, erg schuin op een helling, losse grond, diepe afdaling naast ons, maar toch, we hebben hem gereden. In de middag weer met onze eigen klasse gereden, door het aantal trucks van acht stuks in twee groepen verdeeld. Aan het einde van de middag, tegen haf vijf kregen beide groepen beide een sectie. Inmiddels was de temperatuur opgelopen tot 37 graden, met volle zon. Toen ik jan borzym van de ander groep bij het tegenkomen voorstelde om met zijn alle nog één sectie te rijden was hij hier meteen voor, we zaten er allemaal een beetje doorheen, vermoeidheid met hitte. Nadat we de ander rijders van de groep met dit voorstel confronteerde was iedereen het bijna mee eens, één team had geen mening Dus wij dit op het bureau gemeld, dit veroorzaakte op de valreep nog even behoorlijke opschudding. Zeldzaam heb ik zo’n paniek bij de leiding gezien. De groepen werden bij elkaar gehaald en blafferig mede gedeeld dat er tot zes uur gereden diende te worden anders werden we gediskwalificeerd, Dan ben ik al snel klaar met de leiding en wilde al uit me zelf opstappen, maar ik liet mij door de altijd zalvende Phillip paus dem hanfbachtal tegen houden Nu onderschat de leiding elke keer weer de kracht van de voormalige S4 klasse, zeker die van de oud gediende, waar ik mij ook toe mag rekenen. Wijn zijn zoals dat zo mooi gezegd wordt een echte “pain in the ass†Na wat gebakkelei en gezeur over en weer hebben we met zijn allen nog een sectie gereden, waardoor we alsnog rond zes uur klaar waren. Mijn zoon Dave en ik hebben een vijfde plaats behaald, van de acht deelnemende trucks in de 6×6 categorieWe kunnen terugzien op een fantastische wedstrijd, we hebben goed gereden, gemaakte afspraken goed uitgewerkt. Dave heeft zich ontpopt als een goede bijrijder waarop ik veel kan terugvallen en ik durf hem steeds meer te vertrouwen, maar het mooiste is dat we elkaar nog beter hebben leren kennen en mooie emoties met elkaar hebben doorgemaakt, en dat laatste is eigenlijk het meest mooie van het hele weekeinde
Ron van gemeren
Juni 2014
15
Jun
30
Sep
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/frankrijk-thiembronn-2012-0021.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/frankrijk-thiembronn-2012-005.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
foto,s made by Robert Eberlein
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-005.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-006.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-022.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-008.jpg 426w" sizes="(max-width: 143px) 100vw, 143px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-025.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-0261.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-047.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/thiembronne-frankrijk-2012-0521.jpg 640w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />
26
Sep
Een week na de wedstrijd in Thiembronne werd de laatste wedstrijd van het EK trucktrial 2012 verreden in Crailsheim, Duitsland. Aanvankelijk zou ik deze wedstrijd rijden, maar bij nader inzien heb ik de plannen gewijzigd. We zouden dan vanaf Thiembronne naar Crailsheim moeten rijden en dit is een afstand van zo,n ruime zevenhonderd kilometer. En aangezien de plaatsen in het EK al vast lagen en er hoe dan ook geen verandering in het klassement meer mogelijk was besloot ik niet heen te gaan.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-005-.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Dit opende dan meteen een mogelijkheid om een wedstrijd van een nieuwe Trucktrial organisatie te bezoeken. Deze nieuwe organisatie is ontstaan nadat een Duits team, Olav Gratz en Stefan Schoder onenigheid hadden gehad met de OVS. Deze onenigheid liep zo hoog op dat dit team niet meer mocht meerijden met het Europa trucktrial welke door de OVS geleid worden. Hierop besloten Olav en Stephan zelf een trucktrial club op te richten en een internationaal trucktrial kampioenschap te gaan organiseren. Zo is in 2012 de TTCD ontstaan, Truck Trial Club Duitsland, en dit jaar hadden ze meteen al 5 wedstrijden, 3 in Duitsland en 2 in de republiek Tsjechië . De wedstrijden in Tsjechië doen ze in samenwerking met de Tsjechische kampioenschappen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-018.jpg 640w" sizes="(max-width: 216px) 100vw, 216px" />
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-073.jpg 640w" sizes="(max-width: 210px) 100vw, 210px" />
De wedstrijd die ik wilde bezoeken werd verreden in de plaats Elbingerode in Duitsland. Deze plaats ligt in het mooie Harz gebergte, en de firma Fels Werke, een immense steengroeve stelde hun groeve ter beschikking van de TTCD. De TTCD is ook een club, dus met leden en een bestuur en een democratische structuur, Ze hebben een clubhuis, werkplaats en geven trainingen en je kan de club gebruiken voor eigen evenementen.
Op vrijdag togen Pipi en ik richting Duitsland om aldaar rond de namiddag na een kleine vijfhonderd kilometer, de laatste vijftig kilometer via een heel mooi maar smal en stijl lopende wegennet aan te komen op het bedrijven terrein van Fels Werke. Het rennerskwartier was gelegen op het hoogste punt van het terrein en keek uit over de groeve en de Harz. Het was voor mij ook nieuw, niet de gebruikelijke teams van het Europa trucktrial maar merendeel voor mij nieuwe teams Ook diverse oud bekend zag ik en een paar teams die overgestapt waren van het EK naar de TTCD Ook Robert Eberlein kwam al
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-017.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" /> trucktrial hof fotograaf Robert Eberleinenthousiast op me af, de op veel evenementen geziene  trucktrial fan, welke inmiddels is uitgegroeid tot de hof fotograaf der trucktrial gemeenschap was ook hier samen met zijn vrouw Karin aanwezig. het gevoel wat bij me opkwam was die van jaren geleden, dat ik samen met Frank Langenberg mijn eerste wankele stappen deed in de trucktrial wereld ik zag weer oude tatra,s, oude unimogs, een paar Zil,s met de originele V8 benzine motoren er in, diverse Ifa,s, niet de grote campers en duizend bommen en granaten opleggers met dito nieuwe vijfhonderd pk sterke trekkers er voor. Ik zag wat gedateerder materiaal, oudere caravans en diverse tenten, mijn transport zag er bijna modern uit, viel in ieder geval niet op door zijn leeftijd. Ik voelde me gelijk op mijn gemak tussen deze mensen waarvan ik het merendeel ook nooit eerder gezien had, Veel mensen waren ook afkomstig uit de oude Deutsche trucktrial meisterschaft de DTTM, welke vorig jaar ter ziele is gegaan. Ik wist ook niet dat er buiten het EK zo veel meer trucktrial teams bestonden. Zoals later bleek is een groot deel van de deelnemers van ex oost Duitse origine
Olav begroete ons hartelijk en na een praatje reikte hij ons het start nummer uit en nog een paar kleine stikkers. Na de administratieve handelingen en het betalen van het inschrijfgeld een plekje gezocht en de boel afgeladen, eten en slapen Nog een reden waarom ik naar deze wedstrijd wilde, ik bemerkte dat ik bij de EK wedstrijden veel te veel gebrand was op winnen. Nu is dat geen slechte eigenschap in een wedstrijd maar het is niet prettig als dat ten koste gaat van de stemming en het rijden op zich. Als je gehinderd word bij het denken door de constante druk te willen winnen is dat hinderlijken en belemmerd de fun om deel te nemen Bij deze wedstrijd wild ik nu eens kijken of het rijden op zich ook leuk kan wezen, zonder dat ik gehinderd wordt door prestatiedrang. Ook wilde ik hier met Dave eens proberen om hem te laten “rijden†dat hij kan bepalen hoe we een poortje nemen, achteruit rijden of vooruit een hindernis nemen. Alleen was het niet helemaal zeker of dat hij ook zou komen, hij had vrijdag namelijk een praktijk examen van de Inovam, voor tweede monteur bedrijfswagens. Hij wist niet wanneer hij klaar zou zijn, dus wist ook niet zeker of hij zou komen. Als hij niet zou komen zou Pipi haar bijrijders debuut maken, maar toen wij de volgende morgen uit het raampje keken stond daar mijn busje, die kwajongen was om vier uur ,s nacht aan gekomen . Om acht uur kwam het rennerskwartier langzaam tot leven, diverse benzine motoren werden langzaam tot leven gewekt en stonden al pruttelende en reutelend warm te draaien, de benzine uitlaatgassen teisterde onze ruikorganen. Naast ons werd een Zil afgeladen met behulp van een autokraan en het door Dave geparkeerde busje stond in de weg voor deze actie. Ik moest hem wakker maken, het gereutel der motoren had hem nog niet tot leven gewekt.
Om tien uur precies werd de rijders bespreking gehouden, daar dien je aanwezig te zijn volgens het reglement, kan zelfs bestraft worden met een boete, denk niet dat ze dat doen hoor. Ook hier krijg je wat details te horen en er wordt een verjaar kalender doorgenomen, klein minpuntje. Hier werden de klasse en secties bekent gemaakt en welke commissaris er werd toegewezen aan de klasse. De TTCD rijd alleen volgens de klasse indeling en wij togen naar de ons toegewezen sectie. De klasse S4 bestond uit twee Zil,s, een Tatra 815 en wij met onze magirus. De twee Zil,s stammen ook ergens uit de zestiger jaren en de Tatra was duidelijk nieuwer. Maar nog steeds heeft de tatra haar aandrijflijn gebaseerd op een lengte pijp met hieraan een zes tal pendel assen.  Dat deze al jaren toegepaste techniek soms minder geschikt is voor de trial haden Ton stoker en ik al jaren geleden ondervonden.  Op de pijp blijft de wagen nog wel eens hangen, en de wagen is daardor ook erg gevoelig voor kantelen. De secties zijn heerlijk ruim opgezet, verschillende moeilijkheids graden maar meestal goed te rijden. Het sectieplan welke je krijgt is duidelijk en in de getekende sectie staan het aantal poortjes, eventueel poortjes alleen voor de proto,s en de tijd welke er gereden mag worden
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-028.jpg 640w" sizes="(max-width: 216px) 100vw, 216px" />https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-106.jpg 640w" sizes="(max-width: 216px) 100vw, 216px" />
De reglementen tov het EK wijken ook iets af, zo mag je net zo veel van richting wisselen als je wilt, indien er een paaltje van een poortje wordt omgereden of gebroken bestaat het poortje niet meer, behalve als het gebeurd als je er mee bezig bent, zo mag er tegen het afsperband gereden worden, maar indien het breekt wordt je gediskwalificeerd voor de proef. Kost wel 8 punten als je het raakt, een paaltje omrijden kost twintig punten, bij het EK veertig. En zo zijn er nog een aantal verschillen welke ik ook nog niet helmaal weet De TTCD wil met dit reglement bewerkstelligen dat er gereden word in de secties, en niet gediskwalificeerd. Zo gebeurde het ook dat een klasse gevraagd had om in en uitgang te wijzigen. Zodat er bij de uitgang een steile berg bedwongen moest worden, mooi voor het publiek en de rijders zelf natuurlijk. Het rijden ging heerlijk, ik had dit keer niet het gevoel dat ik “moest†winnen. Vaak heb ik Dave gevraagd hoe we dus zouden kunnen rijden en over het algemeen ging dat goed. Soms kwamen we niet uit zoals we wilden,of door tijdgebrek verkeerde beslissingen genomen en zo
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-024.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
bijvoorbeeld weer eens vast gereden op de tussenbak doordat de heuvel kort en te hoog was. Op zondag de eerste sectie, Dave ad een plan bedacht om achteruit de sectie in te gaan en een groot deel achteruit te rijden. Ik heb de overtuiging dat achteruit rijden nooit gaat, alles is in spiegelbeeld en mijn oriëntatie is weg. Dus dit werd een strijdpuntje tussen ons, nadat ik opgeteld had dat Dave zijn plan minder wissels opleverde, en nadat Dave mij duidelijk had gemaakt dat het tussen mijn oren zat dat achteruit rijden heb ik
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-084.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
gecapituleerd en besloot Dave zijn plan te doen. Dit pakte heel goed uit, we sloten deze sectie af met de minste strafpunten. Langzaam begin ik in te zien dat ik veel meer naar hem kan luisteren, hij heeft blijkbaar een goed inzicht waarop ik meer zou kunnen vertouwen, hij leert snel. Een paar secties later was weer een lastige,veel poortjes tegen een schuine helling, ik had hier een andere gedachte dan Dave, en dit keer hield ik vast aan mijn plan. Hier hadden we dus de meeste strafpunten, ook omdat we een poortje wel geprobeerd hadden maar niet reglementair doorgereden, en bovendien twee paaltje omgereden van dit poortje dus zomaar tachtig punten meer dan de andere die dit poortje voor wat ie was en lieten liggen. Dave had hier de mening dat we een poortje van een andere kant konden nemen, maar ik deelde deze mening niet, achteraf had ik ook hier naar hem kunnen luisteren en het kunnen proberen, ik zat weer even in mijn oude modus, gehinderd door overtuiging.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-097.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Afgezien van wat kleine probleempjes, zoals de koppeling die in een verwrongen stand van het chassis niet goed meer vrij kwam en zodoende niet in een andere versnelling kunnen krijgen, en weer een brandstof systeem uitval was het was een hele mooie ervaring, en zeker voor herhaling vatbaar. Er heerst een ontspannen sfeer, organisatie is soepel, maar stipt. Zo dient de wagen qua veiligheid goed in orde te zijn, maar dit is natuurlijk ook voor jezelf. Dat er zaterdag een hele koude wind waaide was eigenlijk het enigste wat een beetje vervelend was, maar zondag was het een prachtige dag, en de TTCD was dik tevreden met zevenentwintig deel nemende teams, meer dan bij de meeste wedstrijden van het EK, en een bezoekersaantal van meer dan drieduizend mensen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/09/2012-Elbingerode-140.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
en wij, een derde plaats, verloren van een op vier cilinder lopende benzine ZIl, zonder sperren, maar gewonnen van een tatra 815, een soortgelijke auto waar ik in de negentiger jaren met Ton Stoker mee heb gereden.
Ron van gemeren
Okt 2012
25
Sep
Vrijdagmorgen rond acht uur reden we weg uit Wormer voor een vierhonderd kilometer lange tocht naar het noord Franse plaatsje Thiembronne, in de buurt van Calais. Dave, mijn zoon en bijrijder, en “Pipiâ€Wietske mijn vriendin en tevens onze geestelijke en lichamelijke verzorgster waren ook aan boord van de trouwe Renault G300.
Op het circuit De La Valaine werd de vijfde en voorlaatste wedstrijd van het EK trucktrial 2012 verreden. Je zou het bijna een thuiswedstrijd kunnen noemen, meestal zijn de afstanden die we moeten rijden om bij een wedstrijd te komen zo rond de zeshonderd kilometer, tenminste dat zijn dan de minste afstanden. De wedstrijden in Oostenrijk zijn zo rond de duizend of meer en daar ga ik dan ook niet heen. Afgezien van de afstanden en bijbehorend brandstof verbruik moet er in Oostenrijk ook nog maud, dat is tol voor het berijden van de autosnelwegen betaald worden, en dit is voor auto,s die meer wegen dan 12 ton zo rond de vijfentwintig eurocent per kilometer
Maar nu gingen we dus naar Frankrijk, zonder tol wegen en gewoon in een dag te rijden, en bovendien een wedstrijd op een nieuw terrein. De reis verliep prima en nadat we de autosnelweg verlaten hadden, reden we na een  twintigtal kilometers over mooie en steeds smaller wordende noord Franse binnen wegen richting het plaatsje Thiembronne. Even hiervoor kwamen we de eerste bordjes tegen die ons de route wezen naar het renners kwartier. Op een pas gemaaid maïsveld zagen we verderop in het midden van het veld al trucks van andere teams staan. Ons was nu niet helemaal duidelijk hoe we daar komen konden, we zagen wel sporen door het veld maar om nu zo maar een maïsveld in te rijden met een twintig ton zware combinatie… Navraag bij een franse vrouw leerde ons dat we een landweggetje moesten inrijden om er te komen. Kortom na een hoop gedoe, Magirus afladen, vastzitten met de Renault, magirus ervoor zetten reden we naar een mooie plek. Ons gemeld bij de organisatie en ingeschreven, daarna olie peilen van de lekkende naafreductie op niveau gebracht en toen was het tijd voor de inwendige mens.
Pipi had heerlijke nasi gemaakt en zo zittend in een maïsveld met eten en een biertje voelde we ons als god in Frankrijk. Om zeven uur was er een voorstellings ronde door het dorpje en aansluitend kregen we net als in Montalieu een mooie franse toespraak gevolgd door een heerlijk aangeboden wijntje op het wedstrijd terrein welke zich ongeveer een kleine kilometer vanaf het renners kwartier bevond. De organisatie hier is trouwens dezelfde als die van Montalieu
zaterdagmorgen om negen uur diende we beneden te zijn voor een korte rijders bespreking. Het rennerskwartier was gelegen op een kleine kilometer vanaf het terrein waar de secties waren, te bereiken door een klein asfalt dan wel gravel pad naar beneden. Doordat het wedstrijd terrein betrekkelijk klein was werd ons gevraagd om bepaald wegen wel en niet te gebruiken ivm het in rijke getale te verwachte publiek, die in speciaal voor hun uitgezette vakken konden bewegen zodat zij niet tussen de wedstrijd wagens doorliepen. Vanuit deze vakken hadden zij een goed zicht op de uitgezette secties.
De volgende sectie was er echt een van het formaat zakdoek, zowel Dave als ik konden geen enkel logische route bedenken. Als eerste moesten we de sectie in met geen enkel idee wat, en waar we iets gingen doen, nu hebben we wel meer goed gereden terwijl we alles improviseerde dus met dit vertrouwen reden we de sectie in. Na de ingang konden we één poortje nemen, toen we die door waren vonden we een manier om er achteruit een andere te nemen, en zo zijn we de sectie door gekluund met een strafpunten resultaat welke zelfs op Prinsjesdag niet zou misstaan. Na deze postzegel werden we naar een sectie gedirigeerd welke het tegenover gestelde was van de vorige, ruimte waar je in zou kunnen verdwalen, en één van de weinige secties met een vlak terrein. De poortjes stonden ook niet al te moeilijk, kortom een verademing, Dave had grotendeels een plan bedacht en de uitvoering ging ook prima.
Nadat we met veel geweld over een paar shovel banden waren gestuiterd reden we via een één meter diepe plas naar de uitgang. Doordat de remmen onder water waren geweest en dus nat waren geworden is het zaak om tijdens het rijden de remmen te activeren en zo warmte te ontwikkelen waardoor ze drogen en weer serieus hun taak kunnen vervullen. Op naar de volgende sectie, toen ik tijdens het droog remmen van de remsegmenten bemerkte dat de remdruk weg viel. En de volgende sectie was weer tegen de berg op en af, we hadden de remmen wel even nodig. Gelukkig starten we als laatste dus met een noodgang terug naar het renners kwartier om remvloeistof bij te vullen en het systeem te ontluchten We waren precies op tijd terug om de sectie te rijden , maar omdat we deze niet echt goed bekeken hadden omdat we naar boven waren geweest reden we deze nu niet zo dat je zegt “tjee, wat goed†een beste partij strafpunten was ons deelDeze zaterdag hadden we zeven secties verreden, met wisselend succes.
Toen we na het eten en de reparatie van een lekkende remslang onze verreden koers evalueerden, hadden we wel door dat we beter zouden moeten rijden wilden we winnen van onze enige concurrent, het franse team Alsace trucks hijgde in onze nek, en verliezen van deze sympathieke nieuwkomers konden we ons natuurlijk niet veroorloven.
Zondag morgen, negen uur diende we bij de ons toegewezen sectie te zijn, de tweede dag is de dag van het in klasse rijden, en aangezien we maar met twee wagens in onze klasse reden konden we snel beginnen. De eerste sectie deze zondag gingen we als tweede in, we zagen hoe Francis Wey van het franse team zijn Mercedes moeiteloos door poortjes heen stuurde waarvan ik dacht dat deze onneembaar waren. Raak ik het gevoel met mijn truck dan kwijt, terwijl mijn truck veel meer en schuiner kan dan zijn veel te stijf gebouwde en veel zwaardere Mercedes. Nadat wij de sectie betraden hadden, en ook wij de door mij onmogelijk te nemen poortjes doorreden zonder veel problemen kwamen we tenslotte voor een poortje te staan in een verkeerde positie, door het meermalen heen en weer manoeuvreren en doordat ik zeg maar als een briesend paard achter het stuur zat om de magirus te dwingen datgene te doen wat ik wilde, hoorde ik Dave niet zeggen dat we nog maar één wissel hadden, en zo doende de sectie niet meer uit konden komen. Laat ik het zo zeggen, ik was enigszins van mijn à propos, er waren mensen die hun paraplu opstaken omdat ze dachten dat ging onweren, inclusief bliksem en donder. Bij de volgende sectie was de lucht weer opgeklaard en toen onze concurrent door een wederom door mij onmogelijk gehouden poortje zijn Mercedes te ruste lag op zijn kant, verdwenen de donkere wolken helemaal. Het spel win je nu eenmaal doordat je tegenstander meer fouten maakt dan jezelf. Dus hier kropen we weer een beetje omhoog in het klassement en konden we onze kleine voorsprong iets vergroten. De rest van de dag reden we soms wat minder en soms wat meer, tot de laatste sectie.Onze franse vrienden reden hier als eerste, en hij liet sowieso een poortje liggen welk Wij met een trucje wel konden nemen.nbHet franse team bakte er niet veel van, wij hadden een
veel beter plan. Nadat wij de sectie inreden en het voornoemde poortje namen, een poortje tegen een helling op, doorrijden en dan proberen de achterkant van de truck te laten wegglijden, merkte ik dat de magirus flink begon in te houden. Wederom het brandstof probleem wat ons weer parten speelde en welke wij al eerder niet hadden weten te traceren. Waarom speelde dat juist nu op, daar waar wij de definitieve afmaker konden scoren. Nadat we de Magirus weer aan de praat hadden weten te krijgen en we ons opmaakte om een volgend poortje te nemen viel de motor helemaal stil. Met kunst en vliegwerk wisten we de onwillige truck nog het uitgangs poortje uit te krijgen. Het zou er allemaal om hangen, wie eerste en tweede zou zijn, ik had er niet zo,n goed gevoel over.
De prijsuitreiking, welke nooit op het vermelde tijdstip begint werd nu nog verder uitgesteld. We kregen de mededeling dat er een ongeluk was gebeurd, maar niet de details. Tijdens het oplezen van de plaatsen bij de S4 werd medegedeeld dat Francis Wey, de bestuurder van ons concurrerende team een ongeluk had gehad en op weg was naar het ziekenhuis,. Wij hadden wel de eerste plaats, maar het ongeluk van deze man wierp wel een schaduw over de eigenlijke bij behorende feest stemming. Later hoorde we dat Francis in coma lag aan de beademing, hij was op weg naar de prijsuitreiking met zijn zo geliefde quad over de kop gevlogen en zonder helm met zijn hoofd op de grond gekomen. Inmiddels gaat het weer beter hebben we vernomen.
Ron van gemeren,
september 2012.
16
Aug
Vrijdag morgen, zes uur ,s morgens staat de renault de trappelen om de snelweg op te kunnen, gedrieën, zoon Dave, vriendin Pipi en ik vullen de cabine, voor een ruim 500 kilometer lange rit naar Orchersleben, de reis verloopt spoedig en rond drie uur komen we aan op het rennerskwartier van de off road afdeling van de Motorsport Arena Orchersleben, Gröningen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-003.jpg 640w" sizes="(max-width: 240px) 100vw, 240px" />
Het was even zoeken op deze verzengend hete vrijdagmiddag. De organisatoren hadden in hun aan reis adres het adres van de motorsport arena gegeven, maar het deel waar we rijden gaan is een apart deel van de arena, een terrein wat zich enkele Kilometers verderop bevind.
Maar we vinden altijd alles,dus ook de Arena waar het strijdtoneel zich zal afspelen. Het rennerskwartier was mooi ruim en voorzien van een uit grind bestaande ondergrond. We vonden een mooi plekje langs een hoge kant, wat later een perfecte plek bleek te wezen. Magirus afgeladen en naar de keuring en inschrijving. Na de verplichte handelingen waren we klaar voor de strijd, nog even het kamp in orde maken, partytent opzetten en tafel en banken neerzetten. Het bier na deze bezigheden was dan ook meer dan verdient , diverse collega,s begroet en heerlijk wezen zwemmen in het even verderop gelegen en aan het terrein grenzende gröninger see, het is een meer van 16 meter diep en ontstaan door zand afgraving. Op zo,n hete dag is zo,n meer een heerlijke mannier om af te koelen na een slopend hete dag van rond de 30 graden.
Om zeven uur was er door de organisatie een vergadering gepland, dit is voor de eerste maal in de geschiedenis van het EK truck trial dat wij als rijders om onze mening wordt gevraagd. Ik denk dat het ook een beetje heeft te maken met het feit dat er een andere truck trial organisatie is ontstaan, de TTDC truck trial club Duitsland. Al diverse teams uit de EK tt scene hebben daar een wedstrijd verreden. En de OVS voelt de hete concurentie adem in hun nek. Een van de agenda punten was het stemmen voor en tegen het nieuwe in groepen rijden. We rijden nu niet meer in klassen maar in groepen., elke groep bestaat uit een auto van een klasse. De stemming bracht het volgende, 15 teams voor klasse rijden, en 17 teams voor groepen rijden, wij zijn voor groepen rijden, geeft meer rust voor ons. Na deze stemming volgde nog een waslijst punten waar naar harte lust om gediscuteerd werd. Onze  aandacht had het niet meer zo, ik had honger en het was warm, en het Duits begon ik steeds moeilijker te volgen Na twee uur was het einde vergadering en wij spoeden ons naar het kamp waar Pipi al met het eten bezig was, wat wij dan weer als een stel hongerige kokmeeuwen naar binnen schrokte.
Na eten werd het tijd om een beetje te ontspannen. Rust werd ons niet echt gegund want commissaris “bugsy†Jörg kwam even langs voor een praatje, na diverse biertjes en een halve fles jutter, we waren net lekker aan het praten, begon de wind flink op te steken. Het dreigde de hele middag al, en eindelijk stortte de verfrissende regen neer op ons. In een klap werden alle hinderlijke muggen verjaagd, de warmte werd weggedrukt en de regen stortte op onze tent neer met een kracht dat ik bang was deze het zou begeven. Bijeen gekropen in het midden van de tent konden we net aan droog blijven. Het zou een groot deel van de nacht regenen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-026.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Zaterdagmorgen scheen de zon, de regen had de warmte verjaagd en de temperatuur was aangenaam. Negen uur stonden we samen met de andere deelnemers paraat bij de organisatie trailer voor de rijders briefing. Na de gebruikelijke mededelingen door hoofd commissaris hermann Smits Konden we gaan rijden. Wij waren ingedeeld in groep één, samen met een S1, S2, en P1 auto, geen auto,s waaraan we ons een beetje konden meten dus waren we op onszelf aangewezen. Onze klasse, de S4 bestond uit 3 auto,s, Jan Borzym met zijn zwarte Oeral, het franse team, Francis wey met hun mercedes 6×6 en wij met onze magirus. Het franse team is vorig jaar voor het eerst gaan rijden en zijn toen meteen europees kampioen geworden,niet omdat ze zo goed reden, maar omdat ze alle 6 wedstrijden reden, en hun concurrenten jan en ik hadden er maar 2 gereden, dan ben je automatisch kampioen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-044.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Alle twintig secties van dit weekeinde had de organisator gebouwd op of tegen de bergen, bijna altijd een stijle afdaling of een opgang. In de eerste sectie die we moesten rijden zat een steile opgang, met boven aan een poortje. Maar de regen van de nacht had van de meeste uit leem achtig ondergrond besstaande parkoersen een gladde op een ijsbaan gelijkende ondergrond gecreëerd. Van strak sturen in zo,n sectie kan dan ook geen sprake zijn, wij kunnen eerder spreken van een ongecontroleerd ge-glij . Laat staan dat er sprak zou zijn van enige opgaande lijnen onzere magirus, de vruchteloze poging om een enigszins steile helling op te komen om aldaar een poortje te scoren moesten wij al snel staken omdat wij ons geeneens een wagenlengte konden verheven. Het was zaak deze sectie zonder al te veel schade uit te komen zodat wij tenminste niet ook nog een aantal strafpunten van een voortijdig afgebroken proef aan onze korte broek zouden krijgen. Nadat we doelloos de sectie door gegleden waren en hier en daar nog wat onschuldige paaltjes hadden omgereden konden we heelhuids de sectie verlaten.De volgende sectie was er een met een flinke afdaling maar hier konden we wel redelijk uit de voeten. Afgezien dat ik een verkeerde inschatting had gemaakt van een poortje waar we heel erg zijdelings schuin kwamen te staan en in een ultieme reddingspoging onze magirus de sporen gaf om weer in een rechtere positie te komen, en daarbij een aantal paaltjes meenam reden we deze sectie niet onverdienstelijk. Gaande weg de dag werd de grond wat droger en begon het rijden wat beter te gaan, het geheel ongecontroleerde glibberen was verleden tijd, nu lag het gewoon weer allemaal aan ons zelf.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-036.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
De rest van de dag hadden we beide het gevoel dat het niet erg soepel liep allemaal, foutje met sturen, geen goede plannen, manoeuvres die niet wilde zoals we dat wilde doen, onnodig paaltjes omrijden, kortom niet echt een jubel stemming. En toen we , s avonds het tussen klassement bekeken en daarin constateerde dat het franse team in onze klasse vijftig punten op ons voor stond en wij gedegradeerd waren tot een derde plaats verging ons het jubelen helemaal. Na het eten hebben wij onze strategie eens bekeken. Mijn zoon Dave vroeg mij om meer te communiceren tijdens het rijden. Heel vaak weet hij dus niet wat ik van plan ben en kan hij hierop niet anticiperen. Dat was wel even een punt, hij had wel even gelijk, heb ik nooit over nagedacht, heel veel dingen zijn vanzelfsprekend voor mij, en dan deel je die dingen niet. Ik zie er zeker het nut van, zo kan hij ook meedenken in de keuze van de te kiezen versnelling, of het aan en uitschakelen van de sperren en de eventueel te volgen koers .Ik vond het fijn dat hij er over sprak, zo kan ik er iets mee doen.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-047.jpg 640w" sizes="(max-width: 240px) 100vw, 240px" />
Zondagmorgen negen uur dienden we klaar te staan bij een voor onze groep bestemde sectie. Om half negen zou er bij de orga trailer een lijst hangen met de groepen indeling. Een verrassing mijnerzijds, we gaan deze zondag niet in groepen rijden maar in klassen. Ook leuk, rijden we met maar drie auto,s, kunnen we lekker veel rijden. Blijkbaar hadden ze dit bij de vergadering besloten, is wel een goed deal, een dag groepen, een dag klasse rijden De eerste sectie was wel een moeilijke, als derde zouden we starten, dus we konden even aanzien wat onze collega,s zouden doen. Maar meteen kwam de onrust weer bij mij op, nu kon ik dus weer direct zien wat mijn collega,s doen en dat maakt mij onzeker over de te rijden koers in de sectie. Er waren een aantal passages die ik als erg moeilijk inschatten, maar toen ik het franse team met de Mercedes moeiteloos deze passages zag nemen steeg de onrust alleen maar meer. Daarom vind ik het in groepen rijden zo fijn, dan zie je niet wat andere doen en kan je daar ook geen conclusies trekken. Het had een deel van de nacht geregend en ook nu waren de secties weer erg glad. Maar ondanks de afgekloven banden van de magirus reed hij moeiteloos door de sectie heen. Een deel van de sectie reden we hetzelfde als de Mercedes maar ook onze eigen route ging goed.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-024.jpg 640w" sizes="(max-width: 240px) 100vw, 240px" />
Het communiceren ging veel beter, het kost me niet veel moeite om meer te praten, eigenlijk ook heel leuk. Omdat we maar met drie auto,s zijn ging het rijden lekker vlot, en om elf uur begonnen we al met de derde sectie van die dag. In een sectie waar de Mercedes als laatste zou starten begon de lucht flink te betrekken. Net toen het franse team halverwege de sectie was brak de lucht open en een ware stortvloed van regen deed iedereen vluchten van de heuvels om te schuilen waar geschuild kon worden. De regen kwam met bakken uit de lucht en de organisatie besloot de wedstrijd voor zeker een uur te staken. Dus wij gingen ook maar even eten en afwachten totdat de regen zou stoppen. Terug gekomen in het renners kwartier zagen wij dat er een soort meer ontstaan was ,behalve waar wij stonden, lekker hoog en droog, zoals het een echte ,ollander betaamt . Rond twee uur werd de wedstrijd weer vervolgd, de regen had wel zijn sporen achter gelaten, veel secties waren onbegaanbaar geworden, maar de show must going on dus rijden maar weer. De Mercedes was nu wel wat in het voordeel, hij heeft zo goed als nieuwe banden met een soort tractor-profiel, daar waar ik helemaal nix klaarmaak op een helling klauterde hij zo tegen op, ook zijn 500 pk hielp wel een beetje ,daarentegen is hij 12 ton zwaar, en wij maar 7,5 ton,met maar 180 pk, dat dan weer wel. Maar ook hij maakte grove fouten, in een sectie waar Jan Borzym en wij er voor kozen om alleen de in en uitgang te rijden omdat het zo glad was dat we er helmaal nix konden doen wilde hij nog een poortje nemen die een beetje boven aan de helling lag. Het resultaat was dat hij dwars naar beneden gleed en met heel veel geluk kwam hij heelhuids beneden zonder om te vallen, en tegelijkertijd  nam hij nog even een paar poortjes mee naar beneden. De rest van de middag reden we wel redelijk, maar we hadden allebei het idee dat we ver achter de Mercedes van het franse team lagen. jan Borzym lag ver voor op nummer één dus. Toen we in een van de laatste sectie een heuvel niet goed opkwamen omdat de motor steeds vermogen kwijt raakte, en zodoende bijna aan het maximale richtingswissels zaten. Toen we erg ongecontroleerd een helling naar beneden af denderde en net voor het lint nog konden stoppen hadden we geen wissels meer en konden niet meer weg komen. Einde sectie En flink wat strafpunten. Nu konden we het helemaal wel vergeten tegen de fransen dachten we.  De stemming binnen ons team werd er niet beter op, de mercedes moest het ontgelden  in onze frustratie dat we derde zouden worden, lekker alles en iedereen de schuld gegeven zodat we maar niet bij ons zelf uit zouden komen, maar van binnen weet ik dat het altijd je eigen verantwoording is als het mis gaat, ook als het goed gaat trouwens. Pipi wees mij er wel op dat dit ook een emotie is die bij sport voor komt, kijk daar wordt je dan weer blij van, het is de schuld van de emotie, dus toch niet bij mezelf terecht gekomen, pffffff
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/08/Kopie-van-2012-Groningen-053.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Maar wat schertste onze verbazing, later bij de prijsuitreiking werden we als nummer twee het podium op geroepen, en net als wij was het franse team ook erg verast, dat zij derde waren geworden.Het was een mooie wedstrijd, hoop geleerd, rijden met Dave gaat steeds beter, en het is hartstikke leuk om met hem te rijden. De volgende wedstrijd is in Frankrijk, bij het circuit de la vilaine in het plaatsje Thiembronne in de buurt van Calais. Dit is de eerste keer dat er een truck trial verreden wordt hier.
Ron van gemeren 2012
2
Jun
26 en 27 mei, pinkster weekeinde, traditie getrouw meestal de eerste wedstrijd in het EK trucktrial, we zijn te gast in het zuid Franse plaatsje Montalieu vercieu, een 50 km ten oosten van Lyon.
Evenals andere jaren werden we zeer gastvrij ontvangen, de Franse organisatie doet er van alles aan om het de trucktrialers naar de zin te maken, op de twee ruime renners kwartieren is plaats genoeg voor iedereen, ook de enthousiaste schare trucktrial fans vind hier een plaatsje met hun verscheidenheid aan campers en luxueuze woon mobielen met soms de prijs van een kleine villa. Dat deze fans zo nu en dan iets te enthousiast zijn nemen we maar voor lief, ware het niet dat  het rumoer wat deze mensen veroorzaken ons soms iets te enthousiast is.
Vrijdag avond wordt het dorpje overspoeld door een invasie van luid toetenerende en dieselrook uitbrakende wedstrijd trucks, hier worden de teams voorgesteld aan het in grote getale toegestroomde publiek, en elk jaar is het weer een grote enthousiaste mensen massa die luid applaudisserend langs de kant van de weg staan.  Speciaal voor deze gelegenheid heb ik een honderd caps laten maken met een mooi ontworpen logo om uit te delen onder de mensen langs de kant, en deze vonden dan ook gretig aftrek, we waren zo door de petjes heen. Na het defilé worden de trucks naar het feest terrein gedirigeerd, en daar wordt dan enige aperitieven aangeboden en natuurlijk onvermijdelijke de in Franse stijl speeches gehouden, lang en vol vuur.
Dit jaar rijdt mijn 20 jarige zoon Dave Smit mee als bijrijder, vorig jaar hebben we de wedstrijd in Nieder Ofleiden voor de eerste maal samen gereden en dit is goed bevallen. Mijn ouder waren ook afgereisd naar het zuid franse om ons als mijn trouwste fans te ondersteunen. Ook Marianne Pos hadden we als volger in ons midden, ze was al een keer eerder mee geweest maar vond het zo leuk dat ze het nog een keer wilde meemaken. Voor alle zekerheid hebben we haar wel uitgerust met een enkelband
Zaterdag morgen
kwart voor negen worden we verwacht bij het bureau, een trailer van de organisatie waar de wedstrijd leiding zich bevindt, hier worden de groepen bekend gemaakt en tijdens de daarop volgende en altijd te laat beginnende renners bespreking worden de sectie bekend gemaakt waar de groepen gaan starten. Wij werden ingedeeld in groep twee, samen met twee auto,s van de S1, één van de S2,S3, P1 en P2, zeven trucks per groep. De eerste sectie was nummer negen, na enig zoeken konden we beginnen met het verkennen, voor dat de wagens gaan rijden krijgen de teams een tien tal minuten de tijd om de sectie lopend te verkennen.
In start volgorde stonden we als nummer vijf, dus we konden nog even afkijken, hoewel we nu dus met alle klassen door elkaar rijden is er meestal toch wel een truck waar aan we ons enigszins mee kunnen spiegelen zodat we een kleine referentie hebben, dit keer was het een 6 x6 zil, een truck van Russische makelij. Maar uiteindelijk zullen we zelf onze route moeten rijden. Deze eerste proef ging ons niet slecht af, hoewel de tijd die we kregen voor de proeven was vastgezet op maar vijftien minuten kwamen we binnen deze tijd uit de proef, we hadden elf seconden over. Het aantal behaald strafpunten lag ook binnen de perken, hoewel we ons niet direct kunnen meten aan onze concurrenten want deze rijden in een hele andere sectie en zij kunnen deze sectie wel pas de volgende dag rijden, dat is wel leuk van het nieuw systeem, het blijft tot zondag avond spannend. De volgende proef bestond uit vele poortjes dwars geplaatst op een helling, en de onvermijdelijke stapel grote stenen met daarop een poortje. Deze proef hadden we iets verkeerd ingeschat, de schuine poortjes reden we wel goed door maar raakte diverse paaltjes, en een tweetal reden we zelfs plat, en de stenen bult die we achterwaarts namen kosten ons toch een kromme en tot wokkel gedraaide cardanas. Deze moest gewisseld worden, gelukkig duurde het nogal lang voor iedereen de sectie gereden had, dus we hadden wel even tijd om dit te doen. We zijn snel terug gereden naar het renners kwartier, Dave is meteen begonnen met het los schroeven van de voor flens en ik heb de kant ven de tussenbak vrij gemaakt. Mijn vader schoot ook te hulp en binnen een half uur was de Magirus voorzien van een andere cardanas, waarvan we er altijd een mee hebben voor reserve.
We melden ons weer bij de groep en waren nog net op tijd om de volgende proef te verkennen. Deze bestond uit een flinke afdaling, gevolgd door een paar lastig te rijden poortjes onderaan, welke gestoken waren in een flinke modder bak. De poortjes stonden allemaal in een verschillende rijrichting dus het was nog wel even puzzelen. Bij het achteruit rijden van een der poortjes bleef er een grote tak aan de zijkant van onze bumper hangen en stak zo een meter uit, en het reglement zegt dat alle dingen die aan de auto blijven hangen ook deel uit maken van de auto, dus als je met een tak aan je auto een poortje door rijd en je raakt met deze tak een poortje of je rijd hem om dan geld dat het zelfde als je hem met de wagen raakt. En aangezien de tak de kunst van het loslaten nog niet eigen was konden we niet anders dan de poortje door rijden en deze met de tak raken.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2012/06/560055_419557758076994_692009449_n.jpg 320w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Inmiddels hadden we ook al wat tijd verdaan met al onze acties dus enige spoed om de sectie uit te komen zou geen kwaad kunnen, het uitgangs poortje stond erg smal en we kwamen er ook nogal schuin op af zodat we dit poortje plat reden en ook het poortje niet als gereden bestempeld kon worden. Dus de strafpunten vierde in deze sectie hoogtij, het was ook de laatste sectie van de dag, we konden naar het renners kwartier en na deze lange en warme dag, gezeten in een luie stoel in de schaduw smaakte het biertje ons goed.
Dave ging de truck nog even nakijken en ontdekte dat de olie keerring van het stuurhuis flink aan het lekken geslagen was, het stuurhuis zelf wordt dmv olie druk bekrachtigd en de ATF olie droop er toch wel enigszins zorgwekkend uit. Nu hadden we geen andere keerring bij ons dus veel konden we niet uit richten mbt repareren, we hadden wel vijf liter olie bij ons dus bijvullen konden we wel, we zouden wel zien hoever we zouden komen met dit incontinente onderdeel. Indien de keerring het helemaal zou begeven zou de olie druk van de stuur bekrachtiging uitvallen en dan is er niet meer te sturen.
Zondag morgen
negen uur dienen wij ons bij sectie 13 te vervoegen om aldaar onze kunstjes te vertonen. Dit hadden wij vernomen via de rijders bespreking die zaterdag avond werd gehouden en waar wij niet naar toe waren geweest maar dit van een andere deelnemer gehoord hadden. Dus om kwart voor negen togen wij naar het strijd toneel om als tweede starter de sectie te betreden. Deze sectie bestond uit veel grote rotsen en een grote waterbak waar niet te zien was wat zich er in bevond, de ondergrond was hoofdzakelijk steen. We reden naar kunnen, want hij behoorde tot de moeilijkere in zijn soort, de S3 klasse truck die voor ons starten werd er na het 2 poortje wegens het overschrijden van de richtings wissels limit uit gehaald. Wij wisten ons goed door het tweede poortje heen te wurmen en hebben nog het een en andere met wisselend succes geprobeerd. Maar ook hier werden we door de tijd ingehaald en moesten we een laatste poging om een vervelend poortje te bedwingen ons wederom naar de uitgang spoeden, anders zouden we zomaar tachtig punten extra aan onze broek krijgen. Na deze krachtmeting met de natuurlijke elementen meteen stuur olie peilen en er kon zo maar een halve liter olie bij.Het functioneren van het stuur leed er niet onder, en de volgende proef zouden we als eerste starten. Deze proef zag er niet al te moeilijk uit, aan het eind stonden nog een tweetal poortjes op een hunebed achtige formatie, dit was een hindernis die wederom een kromme cardanas zou kunnen opleveren, en deze hadden we niet meer in voorraad dus lieten we deze voor wat ze waren. Zo, n beslissing kost dan wel twee maal tachtig punten wegen het niet doorrijden van de poortjes. Het Eén na laatste poortje reden we plat en ook het poortje werd niet reglementair doorgereden dus ook hier werden we beloond met 120 extra punten, ze zijn gul. De derde proef deze dag was een hele mooie, deze sectie was gebouwd op een heuvel met een dal, perfecte ondergrond van vaste grond en grotere kiezels waarop we goed tractie hadden. Poortjes goed te rijden, ruimte om te manoeuvreren, wat wil een mens nog meer. Onze bedachte route reden we zonder noemenswaardige problemen, alleen het voorlaatste poortje gaf enig oponthoud. Dit oponthoud
was net genoeg om op drie seconden na de uitgang helemaal door te rijden zodat we ook deze proef uiteindelijk niet helemaal reglementair konden afsluiten, tachtig punten extra, Maar wel lekker gereden, alles wat we wilden klopte, bijna tenminste. De laatste proef was weer een steile afgang met onderaan een paar heel moeilijke poortjes dwars op de helling, en deze helling bestond uit steen met richels. Naar beneden is meestal geen probleem, en we kwamen de poortjes onderweg ook goed door, ondanks dat het zo steil was zodat we als een berggeit met x benen naar beneden schoven. Het schuine poortje zouden we eigenlijk laten liggen, het omvallen en op zijn zij belanden in een laatste sectie is nu niet iets wat bovenaan mijn lijst van dingen staat die ik graag doe, en wat win je ermee. Maar we kwamen zo mooi uit voor het gewraakte poortje dat we geen moment twijfelde om het niet te doen. Tot halverwege het poortje ging het goed, maar toen begon de wagen van voren weg te schuiven, en dat is moeilijk onder controle te houden, en aangezien we al heel erg schuin stonden werden we toch wel een beetje wit om de neus. Maar een weg terug is er dan niet meer, achteruit rijden behoort zeker niet tot de mogelijkheden. Stukje voor stukje vooruit rijden is dan de enige manier en hopen dat de vooras zich wat tegen de zwaartekracht in omhoog wil werken. Nadat de vooras ons nog even verraste met een klein sprongetje naar beneden begon de wagen langzaam omhoog te klimmen, onze hartslag werd weer normaal en om de sectie uit te komen moesten we de helling weer omhoog klimmen, weliswaar langs een ander pad. De Magirus had blijk baar ook de schrik te pakken want moeiteloos roste hij omhoog, daar waar ik verwachte dat hij zou weigeren. Deze sectie konden we met een goed gevoel en enig angstzweet achter ons laten. Het stuurhuis heeft blijkbaar zelf helende krachten want het lekken was inmiddels nihil geworden terwijl er ruim voldoende olie in het systeem zat.
Inmiddels was het vijf uur geworden en de organisatie meende ons nog een sectie toe te kennen, weliswaar nu gezellig met de complete S4 klasse samen. Het was Een sectie die we al hadden verreden, een paar poortjes weggehaald en een paar vereenvoudigd, het was ook om het publiek een beetje te vermaken. Want daaraan is geen gebrek in montalieu, publiek, ik schat zo dat er rond de vijftien duizend mensen op afkomen.
Nadat alle trucks klaar zijn wordt het telkenmale terugkerende Hill kliming gedaan, diverse trucks wagen dan een poging om een flinke rots wand te bedwingen. En dit wordt gevolgd door een enthousiaste en hele grote groep toeschouwers, soms heb ik de indruk dat dit onderdeel het meeste wordt gewaardeerd. Hierna volgt de prijsuitreiking, en dit is tegenwoordig nog wel spannend omdat we niet de totaal uitslag weten. Wij mochten ons verheugen op een tweede plaats, achter Jan Borzym met zijn bijrijder en vrouw Nikkie. Om Jan te verslaan zullen we ons nog het een en ander kunnen aanleren, en Jan heeft een auto met iets meer voordelen, maar ook heb ik hem wel eens verslagen, want iedereen maakt fouten
Ron van gemeren
Juni 2012
6
Sep
EK trucktrial 2011
Wedstrijd verreden op 1 en 2 september in Nieder-Ofleiden, Duitsland.
Stein expo Nieder Ofleiden, daar werd de laatste van de 6 wedstrijden in de EK trucktrial serie gehouden. Een STEIN EXPO, wat is dat. Hier wordt alles wat met steengroeven te maken heeft geëxposeerd. Demonstraties met het nieuwste model dumper, graafmachines, transportbanden, stenen brekers, explosieven, en bedenk het maar. Vandaar dat deze wedstrijd ook verreden werd op donderdag en vrijdag, zo konden de bezoekers van de Stein-expo ook een kijkje nemen in de wereld van de trucktrial. De OVS kan zo wellicht nieuwe sponsoren interesseren in deze tak van zware sport, die ook regelmatig in steengroeven verreden worden.
Over interesse was dan ook niet te klagen, de gehele 2 dagen werden we druk bezocht door geïnterneerden, die duidelijk van de expo afwijkten om de trucktrial sport een blik waardig te gunnen. Zo heb ik zelfs een paar Nederlanders kunnen begroeten, hebben wij dan steengroeven?. Nee deze kwamen gewoon alleen voor het trucktrial. Bedankt mensen.
Deze keer was ik afgereisd met mijn zoon Dave en Margreet Zant. Dave als bijrijder, en Margreet die alweer redelijk loopt na haar val met de motor in Mongolië en zo haar enkel brak als reserve bijrijder en steun en toeverlaat. Op woensdag middag aangekomen, de boel afgeladen en naar de “technische abname†. Hier kijken ze of alles nog hetzelfde is als
voorgaande keer en na het inschrijfgeld betaald te hebben waren we klaar voor strijd de volgende dag. ’s Avonds om half acht was de rijders bespreking en tijdens deze bespreking kwam Jan Borzym aanrijden met zijn zwarte Ural bovenop een trailer getrokken door een Amerikaanse Frichtliner. Mooie imposante truck vol met chroom en andere onzin, had hij meegekregen van zijn sponsor. Kom ik aan in mijn oude Renault, maar ik ben er nog steeds blij mee. We hadden Jan het hele jaar nog niet gezien, dus het weerzien was hartelijk. Later zou het Brouwers trucksportteam ook nog komen, en het franse team Alsace met hun MB was er al zodat we een goed bezette S4 klasse hadden.
Donderdag morgen half negen kunnen hangt er bij het bureau een lijst met de groepen indeling. Er wordt dit jaar in groepen gereden, een groep bestaat uit elke klasse één deelnemer. Wij waren ingedeeld in groep 2, die bestond uit zes startnummers en wij zouden dus beginnen in sectie 2. Daar dit een steengroeve is zou je denken aan proeven die uitgezet zijn op rotsformaties ala Osnabrück. Aha, nix is minder waar, de secties zijn uitgezet op het bovenste deel van de groeve, en daar bestaat het hoofdzakelijk uit zwaar zand, de ideale grondsoort voor mijn magirus. De sectie,s waren lekker ruim opgezet zodat we ruimte hadden om rond te rijden en goed voor de poortjes konden komen. Dit was de eerste keer dat ik met mijn zoon als bij rijder zou rijden. Voor beide een nieuwe ervaring. Van te voren hadden we het een en ander besproken, wat ik graag van hem
 wilde horen, en waar hij op kon letten. De secties mogen van te voren lopend verkend worden. Tijdens deze verkenning kan je een route bepalen en zien waar je problemen zou kunnen verwachten. Samen met Dave verkenden we de eerste sectie van de dag. Al snel hadden we een route en echte moeilijkheden verwachte ik niet. Wij zouden starten als vierde en konden nog even aankijken wat de voor ons rijdende trucks zouden doen. Dan onze beurt, na het signaal van de commissaris hebben we vijftien minuten de tijd om onze kunsten te vertonen. Het rijden met Dave gaat
soepel, hij zegt wat hij moet zeggen en heeft inzicht in het rijden, en hij is rustig, iets wat zeker als een voordeel werkt bij deze sport. We rijden de sectie als beste van onze groep, wat niet veel zegt, omdat het allemaal verschillende auto,s zijn. Maar toch niet verkeerd. De volgende secties gaan eender de eerste, nergens maken we grove fouten, en Dave komt er helemaal in. Hij kan nog niet inschatten wat de wagen allemaal wel en niet kan, maar heeft wel inzicht in het rijden. Hij werkt ook in een vrachtwagen garage en gaat dus veel om met trucks, en dat is wel te merken. Deze dag rijden we zes secties, dit is voor mij ook nieuw, want als wij met onze eigen klasse reden kwamen we meestal niet hoger dan vier gereden secties, heel soms vijf. We hadden een goed gevoel over deze dag, nix kapot, een
 gewillige Magirus die zich zonder bokken liet sturen en mooi weer. Het is dan eng om je gelukkig te voelen, scherp blijven, we zijn er nog niet. Om half acht in de avond hangen de dag uitslagen uit en zo mochten wij constateren dat we als tweede lagen, Jan op één, Fransen op drie en Holger Brauwer vier. Jan is moeilijk te verslaan, hij is veel preciezer dan ik, hij pakt elk puntje, ik kijk niet op een paaltje meer of minder raken of een keer extra steken. Daarom wint Jan ook, kan ik van leren. Holger is inmiddels definitief uitgevallen, gebroken steekas voor.
Vrijdag starten we wederom om half negen, de rijders besprekingen worden in de avond gehouden dus er kan meteen begonnen worden met rijden. De secties vind ik niet al te moeilijk, alhoewel er al een S5 auto over
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2011/09/Kopie-van-trucktrial-niederofleiden2011-114.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
op zijn kant gevallen is, en een Zil uit de S3 op zijn kop, met behoorlijk wat motor schade. De magirus en wij voelen ons goed, de spanning is gezond en er is zelfs ruimte om Margreet ook als bijrijder te laten fungeren. Toch net voor de middag in sectie 1 breekt er een ophangpunt van de achteras begrenzer af. Het oog waar deze begrenzer aan vast zit is weg dus we moeten naarstig op zoek naar een vervangend oog. We vonden er een van de vooras, iets kleiner maar wel pas te maken. Tijdens het repareren kwam commissaris Uwe ons opjagen dat we moesten opschieten, (opschieten moet je, ja Herman) Na een half uurtje waren we klaar met repareren, en
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2011/09/Kopie-van-trucktrial-niederofleiden2011-173.jpg 565w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
onder toeziend oog van Uwe spoeden wij ons naar sectie 5 om daar alsnog een half uur te wachten omdat Jan Borzym nog bezig was in een andere groep, dank je wel Uwe. Hier gingen we weer met onze eigen klasse de rest van de dag samen rijden, ook weer leuk.. Leuk om te zien hoe het Franse team reed, dit hadden we nog niet gezien, geen slechte rijders, kunnen nog veel bij leren, maar dit is ook hun eerste seizoen. Maar ze hebben zeker potentie om beter te worden, maar ik ook. In een van de laatste proeven verprutst jan de proef door tegen het lint aan te rijden. Hierdoor wordt hij voor die proef gediskwalificeerd en zo wordt het toch nog even spannend. Wij zouden eerste kunnen worden, maar we weten in deze opzet van het spel niet precies hoeveel punten we hebben. Achteraf heeft Jan nog 89 punten voorsprong, net zoveel als twee paaltjes omrijden en nog wat van richting wisselen. En ik weet dat ik eerder een flinke fout heb gemaakt die ik had kunnen voorkomen, dat is dus het verschil, te nonchalant soms, elke punt is er een. Het verschil tussen plaats één en twee.
https://trucktrialsport.com/wp-content/uploads/2011/09/Kopie-van-trucktrial-niederofleiden2011-160.jpg 640w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />
Het was een mooie wedstrijd, fijn om weer eens met Jan Borzym en zijn team samen te rijden.
En we hebben een mooie tweede plaats behaald, waar we ook heel blij mee zijn, dat dan weer wel.
Ron van Gemeren sept 2011
18
Jun
2e wedstrijd verreden in Montalieu, Frankrijk op 11 en 12 juni
De wedstrijd gehouden in het plaatsje Montalieu 50 km ten oosten van Lyon mag je als Truck-trialer niet missen. Als het even kan zal ik dan ook aanwezig zijn. Al is het alleen al voor de perfecte organisatie en het enthousiaste franse publiek
Dit begint al op vrijdagavond bij de voorstellingsronde in het dorpje zelf. Alle deelnemende trucks rijden dan achter elkaar aan door het pittoreske dorpje om onder luid kabaal van ronkende motoren en dampende diesels het plaatsje vol te diezelen. Sluiers van zwarte rook hangen dan over de village-rue.  Maar de massaal toegestroomde bevolking deert dit niet, zij willen de mastodonten die elkaar gaan bestrijden aanschouwen, ruiken en voelen. Op het dorpsplein worden de vuur en rookspuwende draken aan het enthousiaste publiek voorgesteld om hierna volgas en hangend aan hun toeters het dorp achter zich te laten. Dan trekken de gladiatoren van  de truck trial naar het terrein van ‘’centre 4×4 de la Vallee Bleue’’ alwaar zij de onvermijdelijke toespraken dienen aan te horen . Net wanneer de aandacht definitief verslapt weten de toesprekers er een einde aan te breien en de trucktrailers met hun gevolg een uit melkflessen met weide hals de zo begeerde rosé te schenken. Deze traditie is er al zolang ik bij deze wedstrijden in Montalieu aanwezig mag zijn, ik denk bij elkaar een jaar of 12.
Samen met mijn broer Wil, mijn zoon Dave en zijn aanhang Mirte zijn wij op woensdag avond ervoor vertrokken naar het zuiden. Helaas konden onze vader en moeder niet aanwezig zijn, ze waren al eerder teruggekeerd uit Frankrijk vanwege een gal aanval bij mijn vader. Deze lag nu in het ziekenhuis , waar hij na een paar dagen flink op knapte. Maar helaas konden mijn grootste fans niet aanwezig zijn in Montalieu. Onze reis verliep voorspoedig zodat wij op donderdagavond rond acht uur op het rennerskwartier arriveren. Onze ‘’vaste’’ plek is al gedeeltelijk bezet, maar er is nog ruimte genoeg om onze combinatie neer te zetten en zo ons kamp op te slaan en af te laden. Jan Borzym, collega uit de S4 zou ook komen. Maar een toen wij ons een 100 km voor Montalieu bevonden belde jan mij op met de mededeling dat hij met pech in Frankfurt stond en het zag er naar uit dat hij niet kon komen. Nu waren wij de enige wagen in de S4 klasse, dat wil dan zeggen dat we voor spek en bonen zouden meerijden want in het reglement staat dat er minimal twee wagens nodig zijn om een competitie te hebben. Om toch twee wagens, startnummers te hebben konden wij een dubbelstart maken. Dat wil zeggen dat mijn broer, normaal bijrijder bij mij, ook plaats kon nemen achter het stuur. En samen met Dave en mirte als bijrijders zouden we dan twee teams hebben en zo toch een competitie hebben, Dave en Mirte waren enthousiast en indien er geen andere deelnemer in de S4 zou melden bleef dit plan van kracht. Via een commissaris hoorde ik dat er waarschijnlijk een nieuw Frans team zou komen, dan zou alles bij het oude blijven. In de loop van vrijdag zagen we inderdaad een oplegger met een Mercedes 6×6 het rennerskwartier binnen rijden. Het bleef evenmin toch wel spannend want de Mercedes zou nog afgekeurd kunnen worden bij de keuring, of als het helemaal nergens op leek bij de proto,s ingedeeld kunnen worden. Na enige tijd kwam hij het rennerskwartier weer inrijden zonder startnummer, maar na enige informatie kwamen wij te weten dat hij enige aanpassingen moest doen en dan kreeg hij een startnummer in Voor de S4 klasse, dus onze concurrent was daar en een dubbelstart niet meer nodig.
Zaterdagmorgen half tien de rijders bespreking, tenminste zo gepland. Ondanks de Duitse grundlichkeit begon deze pas om tien uur. Terwijl als wij te laat bij een sectie komen straftijd krijgen. Dit was voor ons de eerste keer dat wij gingen rijden in het nieuwe systeem. De OVS had in al hun wijsheid een nieuwe manier bedacht om een nieuwe impuls aan het truck trial te geven. In plaats de zeven klasse in hun eigen groep te laten rijden en zo van sectie naar sectie te gaan worden de klassen uit elkaar getrokken en in diverse groepen verdeeld. Zo krijg je dus een groep met uit elke klasse één of twee wagens uit de verschillende klassen. Zo wordt voorkomen dat iedereen van elkaar staat af te kijken, en de heftige strijd tussen de teams van dezelfde klasse. Want in bijvoorbeeld de klasse S5 is altijd ruzie. In onze klasse ergerde het mij soms het helpen van elkaar, op zich niet verkeerd maar bij sommige liep dat wel eens uit de hand. Bij ons in de klasse zat een rijder die midden in de sectie vroeg hoe hij moest rijden, en dan zag je diverse andere rijders rennen en hem aanwijzingen geven, het kan te gek vind ik.
Dus deze nieuwe regels kan ik wel toejuichen. Zo rijd je veel meer je eigen wedstrijd, zelf meer een plan bedenken, je weet namelijk niet direct wat je concurrenten doen. Zo kwamen wij dit weekeinde terecht in groep drie. Deze bestond uit twee maal een wagen uit S1, één maal S2, één maal S4, wij dus, twee maal S5 en een auto uit de P2. Zeven auto,s totaal. Dat er dus twee auto,s uit dezelfde klasse rijden komt door de grote van de klasse. Van te voren krijg je ook te horen welke secties je volgens planning gaat rijden, Dus eigenlijk wordt er zo een stuk rust voor de deelnemers ingebouwd. Daar wij weinig concurrentie hadden, was het voor ons helemaal minder spannend dan normaal. Alhoewel wij natuurlijk niet wisten hoe de franse equipe zich zou manifesteren. Maar wij hadden niet het idee dat deze nu meteen erg hoog van de toren zou blazen, maar je kan niet weten. De eerste sectie die wij moesten rijden was niet de makkelijkste, klein met venijnige rotsblokken. Toen wij moesten starten hadden we niet echt een plan, Wil had wel iets bedacht om rond te rijden zodat we niet zoveel behoefde te rangeren. Dit functioneerde heel goed, en we reden de sectie door zonder al te veel kleerscheuren, tenminste zo dachten we, we hadden nu geen referentie aan andere auto,s uit onze klasse De tweede sectie begon met een behoorlijke steile helling omlaag, voor ons geen probleem maar de S2 auto voor ons dacht er anders over. Bij de afdaling brak zijn achterkant uit en zo parkeerde hij zijn wagen op zijn stuurboord spiegel onder aan de berg, niet al te veel schade maar het bergen van de ongeluksvogel koste wel enige tijd. Ook deze reden wij precies zoals we gepland hadden, de magirus liet zich als mak schaap sturen, alles wat we van hem verlangde deed hij zonder mopperen en tegenwerking.
Zondag om half negen konden we bij de bureau trailer van de orga zien in welke sectie we gingen starten, en om negen uur moest de eerste starter van die dag dan ook ‘’startbereid’’ zijn. toevallig waren wij dat, en na een verkenningsronde van enkele minuten stonden wij dan ook klaar. Deze sectie was goed ruim, ware het niet dat hij eigenlijk alleen maar bestond uit poortjes omhoog en omlaag in venijnige klimmetjes. Wederom wisten wij de magirus daarheen te sturen waar we heen wilde. Dit was ook de trend van de gehele dag, dat wat we wilde lukte ook. Diverse malen was een bewonderend applaus ons deel. In de tussen uitslag op zaterdagavond hadden wij al gezien dat we met een ruime vijvhonderd punten voor lagen op onze conculega. Dus we reden zo dat we ons niet vast konden rijden en poortjes met veel risico lieten we ook liggen. Nu wist ik al dat onze magirus meer kan hebben qua schuinte dan de mercedes in onze klasse. Zij hebben hem erg stijf gebouwd wat de stabiliteit niet ten goed komt. Maar het bleef toch spannend, want je weet het niet wat de tegenstander uitvreet. Maar uiteindelijk wisten we wel dat we niet meer in te halen waren. Deze wedstrijd konden we afsluiten met een eertse plaats, en daar zijn we maar wat blij mee. En zo voeren we momenteel ook de EK aan, na 18 jaar trucktrial mag dat ook wel eens.
Ron van gemeren
Juni 2011
foto,s gemaakt door Dave, Mirte en Robert
6
Jan
wij kregen het bericht dat de oervader van truck-trial op 61 jarige leeftijd overleden is. Peter Botghen is de bedenker van trucktrial. Hij dacht dat het terreinrijden met trucks nog spectakulairder was dan met jeeps. vanaf het begin wist hij de toen nog jonge zender eurosport te intersseren voor de sport en deze zenden van elke wedstrijd een uur lange reportage uit. nadat Peter botghen het paaltje in 2000 had overgegeven aan Charly Alfers heb ik hem nog eenmaal bij een wedstrijd in osnabruck gezien.
link auto motor und sport
3
Jan
na een kort durende geruchten stroom is de OVS, officiële organisatie Europa trucktrial, met een mededeling op de site , http://www.europatruck-trial.com/ gekomen met de veranderingen in het reglement 2011.
dit is een van de belangrijkste die behoorlijk stof doet opwaaien:
in het kort komt het erop neer dat er groepen gevormd gaan worden met uit elke klasse een voertuig. Dus niet elke klasse rijd meer met z,n allen samen. Ook de commissarisen die in het verleden een gehele dag met een klasse optrok en zo de secties bezochten zullen in deze nieuwe vorm elk een eigen sectie toegewezen krijgen die ze dan het hele weekeinde beheren en zo alle groepen beoordelen tijdens het rijden. volgens de organisatie zou er zo een spannender strijd ontwikkelen en het afkijken en elkaar helpen behoort dan ook tot het verleden. De deelnemers van een bepaalde klasse kan zo ook niet zien wat hun companen doen en zo zouden ze meer hun eigen wedstrijd gaan rijden.
de volgende verandering is een echte reglemantaire, in het verleden werd een deelnemer gediskwalifiseerd als de wagen met een contour over de begrenzingslijn van een sectie ging (het afzetlint rondom de sectie). dit is nu niet meer het geval. Het raken van het afzetlint blijft tot dikwalificatie leiden.
er is ook een nationale cup ingesteld, de teams die niet mee kunnen rijden in het EK, doordat ze geen budget of tijd hebben om alle wedstrijden te rijden komen hiervoor in aanmerking:
in grote lijnen zijn dit de veranderingen voor 2011, ik ben van mening dat het goed doet aan de sport trucktrial, we zullem het zien
ron van gemeren, januarie 2011
29
Nov
Ook dit jaar werden wij zoals elk jaar uitgenodigd op het feest van Jan Borzym. Dit feest geeft hij ter eere van zijn verjaardag en nog wat onduidelijke redenen. Wil en zijn familie,Margreet en ik reisde zaterdag 27 september af naar Crossen in de buurt van Dresden om deelgenoot te zijn van deze inmiddels legendarische party.
Ook herman Anzini en zijn bijrijder hoeby waren van de partij, evenals leon en alice de Wit die het rally kamp binnen de trucksport vertegenwoordigen en natuurlijk Klaus Kessler, de altijd aanwezige journalist die zo onontbeerlijk zijn bij deze sporten, gezeligheid alom, en zo op deze gelegenheden kom je weer eens wat aan de weet.
via een niet nader te noemen baco die ook aanwezig was op deze gelegenheid hebben we vernomen dat de wedtrijdvorm zoals die nu van kracht is geheel op de schop is genomen. nu is het zo dat de alle teams van een zelfde klasse met een hun toegewezen baco naar de door de wedstrijdleiding aangewezen sectie gaan en vervolgens wordt deze, nadat de teams de sectie in door het reglement bepaalde tijd bekeken hebben, verreden door de teams.
in 2011 zou het zo zijn dat alle klassen door elkaar gemixt worden en dat de teams van de verschillende klassen dus als een groep met een aangewezen baco gaan rijden. Het voordeel dat dit systeem zou geven is dat de teams van een zelfde groep dus niet meer direct bij elkaar zouden kunnen afkijken. Ook het weigeren van een sectie door een hele klasse zou niet meer aan de orde zijn. Ik hou wel van veranderingen, dus het idee vind ik niet zo gek, alhoewel ik me er wel van bewust ben dat de gezligheid, de saamhorigheid binnen de klassen tot het verleden zouden kunnen gaan behoren. Herman Anzini merkte terecht op dat de controle van de puntentelling weg is. Nu is het zo dat de hele klasse met argusogen de verrichtingen van een baco volgt en wee je gebeente als het niet klopt. dan zijn er altijd teams, en zeker die voorin het klassement meerijden, die hem of haar terecht wijzen. Zit wat in, een baco is ook maar een mens, als je met andere klassen samen rijd zal een S2 het een biet zijn wat een S5 aan punten verzameld.
Ik laat me verrassen en ik heb het idee dat de discussie nog niet eens losgebarten is.
november 2010
12
Oct
Woensdag samen met Clemens de laatste voorbereidingen gedaan, motoren op de trailer gereden en vastgezet, gereedschap en onderdelen uitgezocht en een plekje gegeven in en op de combinatie van Renault trekker en Nootenboom semi dieplader. De rally-trial germany stond op het menu en evenals de door Clemens en mij gereden Baya Saxiona rally gingen we weer op pad met de combinatie waar ik normalerwijze de Magirus Jupiter mee transporteer naar de EK wedstrijden trucktrial. Waarom nu met deze combinatie en niet met een busje en aanhanger zal de vraag zijn. welnu, daar heb ik de volgende verklaring voor. Deze combinatie heeft een drietal slaapplaatsen, kookgelegenheid en niet geheel onbelangrijk een douche, met warm water. Dus dan is de keus gemaakt. Dit keer hadden we een derde teamgenoot in ons midden en wel Margreet Zant alias Mac fly – Mad Maggie uit het mooie Midlaren.
Donderdag morgen zeven uur Clemens opgehaald en vervolgens naar Groningen om Margreet met de foerage op te pikken, haar motor stond al op de trailer. En voort ging de karavaan, richting Schwerin, Duitsland. Hier zou de rally plaatsvinden, en rond vijf uur in de middag reden we het enigszins hobbelige rennerskwartier van de RTG op en konden we beginnen met het uit en afladen van de voor de rally benodigde eenheden, dus eerst maar een biertje. Na het afladen en een door Margreet voortreffelijk bereid maal, kennis gemaakt met een Duitse motorrijder buurman. Karsten. een vriendelijke jongeman die al behoorlijk wat rally’s achter zijn rug gelaten heeft, zelfs meegedaan heeft met de RedBull romaniacs, een zeer zware rally annex acrobaten toer. We begrepen toen al dat we waarschijnlijk niet nummer een, twee en drie zouden worden
De Rally Trial Germany, een rally rond het kamp, een parkoers van een zeventien kilometer lang, en niet al te veel deelnemers, een tiental motoren, evenveel quads, een twintigtal auto,s en ook een tiental vrachtwagens, waaronder Leon de Wit uit winkel. Ook een kleine trial behoort tot de wedstrijd ons midden en wel Margreet Zant alias mac fly.
Vrijdag ontspannen rond 9 uur opgestaan en ontbeten, daarna inschrijven en papieren en plaknummers in ontvangst genomen en een kleine technische keuring voor de motoren.Het moment van wachten was aangebroken want in de middag zou de proloog pas plaatsvinden. Ik had mijn beide KTM motoren meegenomen, de 660 rally en de 520n EXC. Volgens Karsten zou ik meer “spas haben” met de 520. En ik deelde deze mening ook wel omdat de rally toch meer geschikt is om met 150 kilometer per uur door de woestijn te blazen. Voor het technische werk is de 520 meer geschikt. Dus de tijd die ons resten kon ik mooi even het achterwiel uit wisselen, het wiel van de 660 was beter benopt en bovendien voorzien van een bib moes. Nadat ik alles gedaan had wat ik kon doen werden we wat onrustig. Het wachten totdat we aan de bak konden duurde wat te lang en de spanning begon wel wat op te lopen. En waarom dan, gewoon een eenvoudige rally, een paar rondjes off-road rijden.Om één uur geht es lös, verzamelen bij de organisatie keet voor de onvermijdelijke rijders bespreking waar de belangrijkste info en laatste details medegedeeld werden door Jörg Schumann, de algehele leider. Daarna met alle deelnemers en de motoren voorop achter een safetycar aan de baan verkennen, met een snelheid van een twintig kilometer per uur. Ik probeerde de baan enigszins in mij op te nemen maar werd afgeleid door een collega op een Husqvarna 250 cc tweetact die mij ergerde door steeds maar vlak voor je gas te geven en dan weer te remmen. Later bleek deze man de winnaar te worden. Na drie kwartier hadden we de rond gereden. De baan was gerealiseerd op een soort heide, regelmatig grote heuvels met steile achterkanten, diepe gaten vlak achter elkaar soms wel twee meter diep. Hier en daar was er met een shovel verbindingspaden getrokken tussen de bestaande paden. Het geheel was erg “bumpy” vooral de laatste twee “slangen”voor de start en finish. Nadat alle deelnemers de route hadden verlaten werd het tijd om te starten met de proloog. Eerst de motoren en de quads, dan de trucks en dan de 4×4 auto,s in diverse klassen.
De opstelling voor de proloog ging volgens start nummer. Met tussen ruimte van een minuut moesten we vertrekken, motoren en Quads door elkaar en achter ons de vrachtwagens. Ik starte een minuut voor Clemens, en Margreet een minuut achter Clemens. En na het aftellen van de wedstrijdleider storten wij ons in het strijdgewoel om een zo best mogelijke tijd neer te zetten. Deze tijd is belangrijk voor de start positie van de volgende race, de vijfenveertig minuten race later op de dag.
ron voor de crash
maggie mc fly op volle snelheid
Het was zwaarder dan ik dacht, op ons vaste oefen grondje denk je dat je heel wat bent maar dit was wel even wennen. Ik voelde me zelf ook niet erg in vorm. Na ongeveer twaalf kilometer, kon ik zien op mijn GPS, hoorde ik een motor achter mij. Clemens in de achtervolging, en hij haalde me nog in ook.
clemens op de hielen sprongetje…………
Dit zat me niet lekker, bij hem in de buurt blijven, niet loslaten en op het laatste moment toeslaan dacht ik. Laat hem maar de haas spelen. Verderop was een afstapje van een meter hoog met erachter een kuiltje, deze afstap was moeilijk te zien. Ik zag clemens vlak voor mij, ook verrast, een sprong maken en al slingerend landen, maar hij bleef stepjes terugzoekend overeind Ik zag het al aankomen, kon nog bedenken dit gaat niet goed, ik lande teveel op mijn voorwiel, precies in het kuiltje en maakte via mijn stuur een pracht van een radslag gevolgd door een onzachte landing op Duitse bodem. Plat op mijn buik lag ik als een vis op het droge naar adem te snakken. Een paar seconden later toen ik iets tot rust was gekomen alle motorieke functies getest, heel langzaam overeind gestrompeld en een poging gedaan om mijn verderop gestuiterde motor overeind te klungelen en weer weg te komen. Want er kon elk moment een andere motorrijder of quad over het afstapje springen. Na een tweede poging lukte me het om het vehikel weer overeind te krijgen en erop te gaan zitten. Ik voelde een vrij heftige pijn aan de rechterzijde van mijn ribben kast, waarschijnlijk met mijn ribben op het stuur geklapt. Het stuur van mijn motor was aan de rechterzijde ook krom maar voor de rest viel de schade wel mee. Gelukkig is hij elektrisch gestart en na enige pogingen liep het beestje weer. Doorrijden en uitrijden was mijn gedachtegang, en dit lukte ook, wel raar rijden met een krom stuur en pijn aan de ribben. Clemens stond al bij de finish te wachten, had nix gemerkt van mijn sturz. Een paar minuten na mij kwam Margreet al gillend over de streep, ze had het zonder te vallen uit gereden, klasse! Ja Clemens jij ook klasse. Toch maar even naar de eerste hulp voor een diagnose, over anderhalf uur was de start van de vijfenveertig minuten race. De constatering was gekneusde ribben, verder alle inwendige artikelen intact, zonder foto,s dan. Ik voelde me goed, alleen werd de pijn wel erger. Eerst een paar pijnstillers en samen met Clemens sturen gewisseld met de rally KTM, voor de tweede keer werd hij donor. Effe chillen en wat eten en toen moesten we alweer aanvangen. De pijn was dragelijk en dit keer starten de motor en quadrijders drie naast elkaar. Clemens starte voor mij en ik stond naast maggie en een quad. De start was goed, erg stoffig en dit keer wilde ik overeind blijven en meer dan een ronde rijden, twee was zeker mogelijk. Co, de zoon van Alice en Leon de wit was in de proloog een betere tijd gereden als ik, dus hij starte voor mij, een ronde heb ik laf achter hem aangereden, de bochten is hij sneller op zijn Kawasaki 250 cc tweetact, maar op de langere stukken is mijn ktm en ikzelf ook sneller. In de tweede ronde zag ik de oranje Tatra behoorlijk dicht naderen achter mij, toen ben ik Co voorbij gereden en een voorsprong opgebouwd.
Co in de bocht
Na deze tweede ronden had ik mijn drie kwartier er op zitten, gelukkig want de pijn werd erger. Clemens was er alweer natuurlijk en na enige tijd verscheen maggie Mac fly ook aan de finish. Na de onvermijdelijke ervaring uitwisselingen naar het kamp gereden voor een wel verdiende rust. Margreet ging lekker eten maken, en wij tanken vullen en wat kleine reparaties. Na een heerlijk door mac cooking bereid maal, bezoek van onze duitse buurmannen, zijn we na enige huishoudelijke taken gaan slapen. En het was nog geen 9 uur —–——-Zaterdagmorgen half acht, goed geslapen op de pijnstillers, af en toe wat vervelend met draaien. Maar nu bed uit komen, viel nog niet mee. Steunen en puffen en auw zeggen. Alles deed zeer, spierpijn van de val, rechterarm die het niet goed doet en pijnlijke ribben. Niet echt wat je noemt “in vorm”, negen uur rijders bespreking en aansluitend de trial, om één uur start van de drie uurs race, drie uur rondjes rijden over een vreselijk hobbelige en stoffige weg. Maar daar komen we voor, pijn of geen pijn. Margreet was er ook al uit, ook geheel “in vorm” maar wel enthousiast. Clemens geroepen, ontbeten, pijnstiller, motorkleren aangegodverd en beginnen maar. De trial bestond net als bij trucktrial uit een afgezet stuk terrein en een zevental poortjes. De regels zijn eigenlijk ook gelijk aan de trucktrial dus dit snapte ik dan wel. Eerst een paar minuten verkennen, en dan rijden maar, maakte niet uit in welke volgorde. Als eerste onze Duitse buurman reed soepeltjes door de sectie en zo deden de meeste het wel.Clemens en ik reden ook met nul punten, margreet en Co kregen er iets meer. laatste aanwijzingen van de meester
Margreet was heel zenuwachtig maar reed goed door de meeste poortje heen, de trainingen die we gedaan hadden wierp nu wel zijn vruchten af. Het is heel plezierig om te zien maar vooral om te horen hoe Mac Fly zichzelf weet op te peppen. Na deze sectie naar de sectie waar de trucks nog aan het rijden waren, hier moesten we wachten totdat deze klaar waren en de sectie voor de motorrijders geopend werd. Deze was niet zo heel moeilijk, een lastige pasage over een korte heuvel was de enige echte moeilijkheid. Clemens behaalde ZES strafpunten bij deze proef, en ik nul. Leuk om te doen, het verschil met trucktrial is dat je niet kunt stil staan, maar wel makelijker rondjes kan draaien. De pijnstillers deden ook hun werk en ik kreeg er zelfs zin in. Nog even wat gegeten en toen was het al weer tijd voor de race, om een uur de voorstart, motoren en quads 3 naast elkaar, daarachter de trucks . Bij de start erg veel stof dus vanwege slecht zicht rustig aan, tenminste ik wel, wil graag zien waar ik rij. Na een kilometer is het hele veld al uit elkaar gerekt en wordt de drukte snel minder. Clemens reed voor mij uit en ik kon hem goed bijhouden, ik zou nu wel mijn eigen race rijden had ik me bedacht. Na een paar kilometer zag ik dat er iets aan de hand was met Clemens zijn motor, hij minderde snelheid en ging dan ook naar de kant. Hij kon niet meer schakelen, na een korte inspectie constateerde ik dat zijn versnelings pookje los zat. Clemens heeft altijd gereedschap bij zich, moet ook wel met een yamaha JIk ging verder want het was tenslotte een wedstrijd. Co was me inmiddels ook voorbij gereden toen we stil stonden dus mijn eerste doel was Co inhalen. Viel nog niet mee, ik reed hem wel achterop maar in de bochten was hij sneller, ik deed ook niet erg mijn best en mijn ribben protesteerde behoorlijk als ik voor de bochten ging zitten. Dus ik had een smoes. Maar na twee ronden ging Co al tanken , toch ingehaald hè. Ik kon drie ronden op een tank rijden. Het rijden ging steeds beter en na de vierde ronde begon ik in vorm te raken. Ik had al een MAN kat 4×4 ingehaald en Leon met zijn Mercedes kwam ik achterop vlak bij het CP, zoals ik later hoorde viel hij uit door een kapotte versnellingsbak. In de vijfde ronde haalde ik zelfs de oranje Tatra in, de snelste uit de truck klasse. Die had ik nu dus op een ronde gereden Ik had uitgerekend dat ik in die drie uur zes ronden kon rijden. En dat vond ik gezien de steeds pijnlijker wordende ribben meer dan genoeg. Toen ik voor de zesde keer bij de Cp aankwam had ik nog tijd voor een ronde, ja dan kan je geen nee zeggen hè. Eerst tanken en dan maar weer gaan. Na de zevende ronde hoorde ik tot mijn verbazing dat ik nog binnen de tijd was en nog een ronde kon rijden. Nu kon ik wel nee zeggen, lichamelijk was ik uitgeblust. Ik wachte een zestal minuten voor de finish en nadat de tijd versreken was ben ik erover gegaan. Einde van de race. Clemens stond al te wachten bij de finish, hij had totaal nog drie ronden kunnen rijden en tussen door nog een keer gerepareerd maar het mocht niet baten. Margreet kwam een paar minuten na mij binnen, ze had gereden als een kameel in de woestijn, en zelfs nog van de baan geraakt, grandioos.
als ze een camera ziet kijkt ze altijd in de lens
Inmiddels was het licht gaan miezeren. In het kamp aangekomen ben ik de motor van Clemens gaan repareren en margreet en Clemens douchen, nee niet samen. Na de reparatie tanken gevuld en motoren nagekeken. Ik ook douchen en daarna heeft mac cooking weer een overvloedig maal in elkaar geflanst. Al tijdens het eten kon ik niet meer zitten van de pijn, tijdens staan en bewegen was het wel uit te houden. Die avond werd het niet veel later dan de vorige, ik lag al snel verdooft door de pijnstillers te slapen. Zondagmorgen acht uur, het regent gestaag, de hele nacht al. Vandaag een uurs race en een massa start met alle voertuigen. Ik ben nog kreupeler uit bed gekomen dan gisteren. Ik voel me nu totaal niet in vorm , en de regen maakt de baan er niet beter op, glad met diepe sporen. Bij elke beweging verzet mijn lichaam zich en na rijp beraad met vooral mezelf besluit ik om niet te gaan rijden. Met pijn in de regen op een gladde baan, het vooruitzicht lokt niet. Margreet wil heel graag rijden maar heeft een beetje angst voor de gladde baan, gisteren heeft ze heerlijk gereden en wil dit graag zo houden en sluit zich bij mij aan. Clemens houd de eer van Nederland hoog, hij gaat wel, en zo hoort het ook. Ik heb niet voor nix zijn motor gisteren in de regen zitten maken, en hij heeft nog wat in te halen van gister en hij heeft ook niet in dienst gezeten….J. wel dapper van hem. Bij de rijders bespreking om negen uur horen we dat de organisatie een moeilijk begaanbaar stuk van vijf kilometer heeft geschrapt. Half tien starten, zelfde volgorde, motoren, trucks en vanwege het slechte weer achter de trucks de auto,s. Al ploeterend zien we de motoren weg glibberen. Leon, Alice, Dick (bijrijder van leon) Margreet en ik staan vlak bij het CP, na een tijdje zien we de eerste motoren over het meest slechte stuk komen, diepe sporen vol met bagger. De meeste motoren baggeren er goed doorheen, sommige zoeken de kanten op, en verliezen veel snelheid. Clemens rijd vol aan door een spoor en ineens is hij niet blauw meer maar zwart.
gewoon door het midden baggeren
Co zien we ook lekker baggeren. De trucks maken de bagger zooi nog erger, en nadat de auto,s hun steentje hebben bij gedragen is de zooi compleet. Drie ronden weet Clemens te rijden, ook drie keer gevallen,niet hard gelukig. —
Co op de bezemwagen
Moe, zeiknat, erg prutterig maar ook erg voldaan komt hij over de finish. Het regent nog steeds en de organisatie heeft verdere activiteiten zoals een massastart met alle voertuigen afgelast. dus Clemens douchen, opladen, prijsuitreiking, alleen de eerste drie van elke klasse worden op het podium geroepen. Na dit alles in stappen en terugrijden naar ,olland. Het was een mooie ervaring, leuke mensen en gemoedelijke sfeer.Wellicht voor herhaling vatbaar, maar dan zonder regen en vallen.——Ron van Gemeren
Okt. 2010
13
Sep
24 tot en met 26 september wordt de Rally Trial Germany verreden in de buurt van het plaatsje Schwerin in Duitsland, dit ligt tussen Hamburg en Berlijn. Het is een kleinschalige rally, met ook wat trial disciplines. Clemens bos,
Sept 2010
M | T | W | T | F | S | S |
---|---|---|---|---|---|---|
« May | ||||||
1 | 2 | 3 | ||||
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |