Woensdag samen met Clemens de laatste voorbereidingen gedaan, motoren op de trailer gereden en vastgezet, gereedschap en onderdelen uitgezocht en een plekje gegeven in en op de combinatie van Renault trekker en Nootenboom semi dieplader. De rally-trial germany stond op het menu en evenals de door Clemens en mij gereden Baya Saxiona rally gingen we weer op pad met de combinatie waar ik normalerwijze de Magirus Jupiter mee transporteer naar de EK wedstrijden trucktrial. Waarom nu met deze combinatie en niet met een busje en aanhanger zal de vraag zijn. welnu, daar heb ik de volgende verklaring voor. Deze combinatie heeft een drietal slaapplaatsen, kookgelegenheid en niet geheel onbelangrijk een douche, met warm water. Dus dan is de keus gemaakt. Dit keer hadden we een derde teamgenoot in ons midden en wel Margreet Zant alias Mac fly – Mad Maggie uit het mooie Midlaren.
Donderdag morgen zeven uur Clemens opgehaald en vervolgens naar Groningen om Margreet met de foerage op te pikken, haar motor stond al op de trailer. En voort ging de karavaan, richting Schwerin, Duitsland. Hier zou de rally plaatsvinden, en rond vijf uur in de middag reden we het enigszins hobbelige rennerskwartier van de RTG op en konden we beginnen met het uit en afladen van de voor de rally benodigde eenheden, dus eerst maar een biertje. Na het afladen en een door Margreet voortreffelijk bereid maal, kennis gemaakt met een Duitse motorrijder buurman. Karsten. een vriendelijke jongeman die al behoorlijk wat rally’s achter zijn rug gelaten heeft, zelfs meegedaan heeft met de RedBull romaniacs, een zeer zware rally annex acrobaten toer. We begrepen toen al dat we waarschijnlijk niet nummer een, twee en drie zouden worden
De Rally Trial Germany, een rally rond het kamp, een parkoers van een zeventien kilometer lang, en niet al te veel deelnemers, een tiental motoren, evenveel quads, een twintigtal auto,s en ook een tiental vrachtwagens, waaronder Leon de Wit uit winkel. Ook een kleine trial behoort tot de wedstrijd
Vrijdag ontspannen rond 9 uur opgestaan en ontbeten, daarna inschrijven en papieren en plaknummers in ontvangst genomen en een kleine technische keuring voor de motoren.Het moment van wachten was aangebroken want in de middag zou de proloog pas plaatsvinden. Ik had mijn beide KTM motoren meegenomen, de 660 rally en de 520n EXC. Volgens Karsten zou ik meer “spas haben” met de 520. En ik deelde deze mening ook wel omdat de rally toch meer geschikt is om met 150 kilometer per uur door de woestijn te blazen. Voor het technische werk is de 520 meer geschikt. Dus de tijd die ons resten kon ik mooi even het achterwiel uit wisselen, het wiel van de 660 was beter benopt en bovendien voorzien van een bib moes. Nadat ik alles gedaan had wat ik kon doen werden we wat onrustig. Het wachten totdat we aan de bak konden duurde wat te lang en de spanning begon wel wat op te lopen. En waarom dan, gewoon een eenvoudige rally, een paar rondjes off-road rijden.Om één uur geht es lös, verzamelen bij de organisatie keet voor de onvermijdelijke rijders bespreking waar de belangrijkste info en laatste details medegedeeld werden door Jörg Schumann, de algehele leider. Daarna met alle deelnemers en de motoren voorop achter een safetycar aan de baan verkennen, met een snelheid van een twintig kilometer per uur. Ik probeerde de baan enigszins in mij op te nemen maar werd afgeleid door een collega op een Husqvarna 250 cc tweetact die mij ergerde door steeds maar vlak voor je gas te geven en dan weer te remmen. Later bleek deze man de winnaar te worden. Na drie kwartier hadden we de rond gereden. De baan was gerealiseerd op een soort heide, regelmatig grote heuvels met steile achterkanten, diepe gaten vlak achter elkaar soms wel twee meter diep. Hier en daar was er met een shovel verbindingspaden getrokken tussen de bestaande paden. Het geheel was erg “bumpy” vooral de laatste twee “slangen”voor de start en finish. Nadat alle deelnemers de route hadden verlaten werd het tijd om te starten met de proloog. Eerst de motoren en de quads, dan de trucks en dan de 4×4 auto,s in diverse klassen.
De opstelling voor de proloog ging volgens start nummer. Met tussen ruimte van een minuut moesten we vertrekken, motoren en Quads door elkaar en achter ons de vrachtwagens. Ik starte een minuut voor Clemens, en Margreet een minuut achter Clemens. En na het aftellen van de wedstrijdleider storten wij ons in het strijdgewoel om een zo best mogelijke tijd neer te zetten. Deze tijd is belangrijk voor de start positie van de volgende race, de vijfenveertig minuten race later op de dag.
ron voor de crash
maggie mc fly op volle snelheid
Het was zwaarder dan ik dacht, op ons vaste oefen grondje denk je dat je heel wat bent maar dit was wel even wennen. Ik voelde me zelf ook niet erg in vorm. Na ongeveer twaalf kilometer, kon ik zien op mijn GPS, hoorde ik een motor achter mij. Clemens in de achtervolging, en hij haalde me nog in ook.
clemens op de hielen sprongetje…………
Dit zat me niet lekker, bij hem in de buurt blijven, niet loslaten en op het laatste moment toeslaan dacht ik. Laat hem maar de haas spelen. Verderop was een afstapje van een meter hoog met erachter een kuiltje, deze afstap was moeilijk te zien. Ik zag clemens vlak voor mij, ook verrast, een sprong maken en al slingerend landen, maar hij bleef stepjes terugzoekend overeind Ik zag het al aankomen, kon nog bedenken dit gaat niet goed, ik lande teveel op mijn voorwiel, precies in het kuiltje en maakte via mijn stuur een pracht van een radslag gevolgd door een onzachte landing op Duitse bodem. Plat op mijn buik lag ik als een vis op het droge naar adem te snakken. Een paar seconden later toen ik iets tot rust was gekomen alle motorieke functies getest, heel langzaam overeind gestrompeld en een poging gedaan om mijn verderop gestuiterde motor overeind te klungelen en weer weg te komen. Want er kon elk moment een andere motorrijder of quad over het afstapje springen. Na een tweede poging lukte me het om het vehikel weer overeind te krijgen en erop te gaan zitten. Ik voelde een vrij heftige pijn aan de rechterzijde van mijn ribben kast, waarschijnlijk met mijn ribben op het stuur geklapt. Het stuur van mijn motor was aan de rechterzijde ook krom maar voor de rest viel de schade wel mee. Gelukkig is hij elektrisch gestart en na enige pogingen liep het beestje weer. Doorrijden en uitrijden was mijn gedachtegang, en dit lukte ook, wel raar rijden met een krom stuur en pijn aan de ribben. Clemens stond al bij de finish te wachten, had nix gemerkt van mijn sturz. Een paar minuten na mij kwam Margreet al gillend over de streep, ze had het zonder te vallen uit gereden, klasse! Ja Clemens jij ook klasse. Toch maar even naar de eerste hulp voor een diagnose, over anderhalf uur was de start van de vijfenveertig minuten race. De constatering was gekneusde ribben, verder alle inwendige artikelen intact, zonder foto,s dan. Ik voelde me goed, alleen werd de pijn wel erger. Eerst een paar pijnstillers en samen met Clemens sturen gewisseld met de rally KTM, voor de tweede keer werd hij donor. Effe chillen en wat eten en toen moesten we alweer aanvangen. De pijn was dragelijk en dit keer starten de motor en quadrijders drie naast elkaar. Clemens starte voor mij en ik stond naast maggie en een quad. De start was goed, erg stoffig en dit keer wilde ik overeind blijven en meer dan een ronde rijden, twee was zeker mogelijk. Co, de zoon van Alice en Leon de wit was in de proloog een betere tijd gereden als ik, dus hij starte voor mij, een ronde heb ik laf achter hem aangereden, de bochten is hij sneller op zijn Kawasaki 250 cc tweetact, maar op de langere stukken is mijn ktm en ikzelf ook sneller. In de tweede ronde zag ik de oranje Tatra behoorlijk dicht naderen achter mij, toen ben ik Co voorbij gereden en een voorsprong opgebouwd.
Co in de bocht
Na deze tweede ronden had ik mijn drie kwartier er op zitten, gelukkig want de pijn werd erger. Clemens was er alweer natuurlijk en na enige tijd verscheen maggie Mac fly ook aan de finish. Na de onvermijdelijke ervaring uitwisselingen naar het kamp gereden voor een wel verdiende rust. Margreet ging lekker eten maken, en wij tanken vullen en wat kleine reparaties. Na een heerlijk door mac cooking bereid maal, bezoek van onze duitse buurmannen, zijn we na enige huishoudelijke taken gaan slapen. En het was nog geen 9 uur —–
——-Zaterdagmorgen half acht, goed geslapen op de pijnstillers, af en toe wat vervelend met draaien. Maar nu bed uit komen, viel nog niet mee. Steunen en puffen en auw zeggen. Alles deed zeer, spierpijn van de val, rechterarm die het niet goed doet en pijnlijke ribben. Niet echt wat je noemt “in vorm”, negen uur rijders bespreking en aansluitend de trial, om één uur start van de drie uurs race, drie uur rondjes rijden over een vreselijk hobbelige en stoffige weg. Maar daar komen we voor, pijn of geen pijn. Margreet was er ook al uit, ook geheel “in vorm” maar wel enthousiast. Clemens geroepen, ontbeten, pijnstiller, motorkleren aangegodverd en beginnen maar. De trial bestond net als bij trucktrial uit een afgezet stuk terrein en een zevental poortjes. De regels zijn eigenlijk ook gelijk aan de trucktrial dus dit snapte ik dan wel. Eerst een paar minuten verkennen, en dan rijden maar, maakte niet uit in welke volgorde. Als eerste onze Duitse buurman reed soepeltjes door de sectie en zo deden de meeste het wel.Clemens en ik reden ook met nul punten, margreet en Co kregen er iets meer.
laatste aanwijzingen van de meester
Margreet was heel zenuwachtig maar reed goed door de meeste poortje heen, de trainingen die we gedaan hadden wierp nu wel zijn vruchten af. Het is heel plezierig om te zien maar vooral om te horen hoe Mac Fly zichzelf weet op te peppen. Na deze sectie naar de sectie waar de trucks nog aan het rijden waren, hier moesten we wachten totdat deze klaar waren en de sectie voor de motorrijders geopend werd. Deze was niet zo heel moeilijk, een lastige pasage over een korte heuvel was de enige echte moeilijkheid. Clemens behaalde ZES strafpunten bij deze proef, en ik nul. Leuk om te doen, het verschil met trucktrial is dat je niet kunt stil staan, maar wel makelijker rondjes kan draaien. De pijnstillers deden ook hun werk en ik kreeg er zelfs zin in. Nog even wat gegeten en toen was het al weer tijd voor de race, om een uur de voorstart, motoren en quads 3 naast elkaar, daarachter de trucks . Bij de start erg veel stof dus vanwege slecht zicht rustig aan, tenminste ik wel, wil graag zien waar ik rij. Na een kilometer is het hele veld al uit elkaar gerekt en wordt de drukte snel minder. Clemens reed voor mij uit en ik kon hem goed bijhouden, ik zou nu wel mijn eigen race rijden had ik me bedacht. Na een paar kilometer zag ik dat er iets aan de hand was met Clemens zijn motor, hij minderde snelheid en ging dan ook naar de kant. Hij kon niet meer schakelen, na een korte inspectie constateerde ik dat zijn versnelings pookje los zat. Clemens heeft altijd gereedschap bij zich, moet ook wel met een yamaha JIk ging verder want het was tenslotte een wedstrijd. Co was me inmiddels ook voorbij gereden toen we stil stonden dus mijn eerste doel was Co inhalen. Viel nog niet mee, ik reed hem wel achterop maar in de bochten was hij sneller, ik deed ook niet erg mijn best en mijn ribben protesteerde behoorlijk als ik voor de bochten ging zitten. Dus ik had een smoes. Maar na twee ronden ging Co al tanken , toch ingehaald hè. Ik kon drie ronden op een tank rijden. Het rijden ging steeds beter en na de vierde ronde begon ik in vorm te raken. Ik had al een MAN kat 4×4 ingehaald en Leon met zijn Mercedes kwam ik achterop vlak bij het CP, zoals ik later hoorde viel hij uit door een kapotte versnellingsbak. In de vijfde ronde haalde ik zelfs de oranje Tatra in, de snelste uit de truck klasse. Die had ik nu dus op een ronde gereden Ik had uitgerekend dat ik in die drie uur zes ronden kon rijden. En dat vond ik gezien de steeds pijnlijker wordende ribben meer dan genoeg. Toen ik voor de zesde keer bij de Cp aankwam had ik nog tijd voor een ronde, ja dan kan je geen nee zeggen hè. Eerst tanken en dan maar weer gaan. Na de zevende ronde hoorde ik tot mijn verbazing dat ik nog binnen de tijd was en nog een ronde kon rijden. Nu kon ik wel nee zeggen, lichamelijk was ik uitgeblust. Ik wachte een zestal minuten voor de finish en nadat de tijd versreken was ben ik erover gegaan. Einde van de race. Clemens stond al te wachten bij de finish, hij had totaal nog drie ronden kunnen rijden en tussen door nog een keer gerepareerd maar het mocht niet baten. Margreet kwam een paar minuten na mij binnen, ze had gereden als een kameel in de woestijn, en zelfs nog van de baan geraakt, grandioos.
als ze een camera ziet kijkt ze altijd in de lens
Inmiddels was het licht gaan miezeren. In het kamp aangekomen ben ik de motor van Clemens gaan repareren en margreet en Clemens douchen, nee niet samen. Na de reparatie tanken gevuld en motoren nagekeken. Ik ook douchen en daarna heeft mac cooking weer een overvloedig maal in elkaar geflanst. Al tijdens het eten kon ik niet meer zitten van de pijn, tijdens staan en bewegen was het wel uit te houden. Die avond werd het niet veel later dan de vorige, ik lag al snel verdooft door de pijnstillers te slapen. Zondagmorgen acht uur, het regent gestaag, de hele nacht al. Vandaag een uurs race en een massa start met alle voertuigen. Ik ben nog kreupeler uit bed gekomen dan gisteren. Ik voel me nu totaal niet in vorm , en de regen maakt de baan er niet beter op, glad met diepe sporen. Bij elke beweging verzet mijn lichaam zich en na rijp beraad met vooral mezelf besluit ik om niet te gaan rijden. Met pijn in de regen op een gladde baan, het vooruitzicht lokt niet. Margreet wil heel graag rijden maar heeft een beetje angst voor de gladde baan, gisteren heeft ze heerlijk gereden en wil dit graag zo houden en sluit zich bij mij aan. Clemens houd de eer van Nederland hoog, hij gaat wel, en zo hoort het ook. Ik heb niet voor nix zijn motor gisteren in de regen zitten maken, en hij heeft nog wat in te halen van gister en hij heeft ook niet in dienst gezeten….J. wel dapper van hem. Bij de rijders bespreking om negen uur horen we dat de organisatie een moeilijk begaanbaar stuk van vijf kilometer heeft geschrapt. Half tien starten, zelfde volgorde, motoren, trucks en vanwege het slechte weer achter de trucks de auto,s. Al ploeterend zien we de motoren weg glibberen. Leon, Alice, Dick (bijrijder van leon) Margreet en ik staan vlak bij het CP, na een tijdje zien we de eerste motoren over het meest slechte stuk komen, diepe sporen vol met bagger. De meeste motoren baggeren er goed doorheen, sommige zoeken de kanten op, en verliezen veel snelheid. Clemens rijd vol aan door een spoor en ineens is hij niet blauw meer maar zwart.
gewoon door het midden baggeren
Co zien we ook lekker baggeren. De trucks maken de bagger zooi nog erger, en nadat de auto,s hun steentje hebben bij gedragen is de zooi compleet. Drie ronden weet Clemens te rijden, ook drie keer gevallen,niet hard gelukig. — 
Co op de bezemwagen
Moe, zeiknat, erg prutterig maar ook erg voldaan komt hij over de finish. Het regent nog steeds en de organisatie heeft verdere activiteiten zoals een massastart met alle voertuigen afgelast. dus Clemens douchen, opladen, prijsuitreiking, alleen de eerste drie van elke klasse worden op het podium geroepen. Na dit alles in stappen en terugrijden naar ,olland. Het was een mooie ervaring, leuke mensen en gemoedelijke sfeer.Wellicht voor herhaling vatbaar, maar dan zonder regen en vallen.——Ron van Gemeren
Okt. 2010